De Duitstalige poëzie is onweerstaanbaar voor ieder mens met gevoel voor romantiek en een goed oor voor muziek. De meest nabije buur is soms het onbekendst. Daarom koos Paul Claes 101 van de mooiste gedichten en vertaalde ze naar het Nederlands. Soms zeer beroemde gedichten en even vaak verrassende namen.

Deze tweetalige canon bevat meesters van en voor alle tijden, onder wie Bachmann, Brecht, Celan, Enzensberger, Goethe,
Heine, Hofmannsthal, Hölderlin, Lasker-Schüler, Novalis, Rilke en Schiller. Met Spotify-playlist van beroemde werken op deze gedichten, zoals Schuberts Erlkönig en Silchers Lorelei.

Paul Claes (1943) vertaalde onder meer werk van Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, August von Platen, D.H. Lawrence, Sappho en James Joyce. Hij promoveerde aan de ku Leuven tot doctor in de letteren op de antieke elementen in het werk van Hugo Claus, en doceerde nadien zowel in Leuven als in Gent, Antwerpen en Nijmegen. Hij ontving voor zowel zijn vertalingen als zijn eigen werk verscheidene literaire prijzen, waaronder de Martinus Nijhoff Vertaalprijs en de Multatuliprijs.

In 1999 stuiten Entius en haar geliefde op een vervallen boerderij in de Haute-Marne. Het dak lekt, muren wijken, het erf is een ravage. Zware vrachtwagens zijn af en aan gereden en hebben diepe sporen in de klei getrokken, maar Entius valt bij eerste aanblik voor de hybride begrenzing van de plek. Afgebakend door twee kabbelende stroompjes, een bosrand, en een omgevallen hekje, gaan cultuur en natuur moeiteloos in elkaar over.

In Om en nabij maakt Entius in haarscherpe beschrijvingen een rondgang langs de open grenzen van de tuin. Onvindbaar op Google Streetview, gelegen aan een ruisende waterval en omringd door eigenzinnige buren – je voelt al snel: deze plek is niet minder dan een idylle.

Maar Om en nabij doet meer. Entius neemt de lezer mee naar verscheidene huizen waar ze heeft gewoond. Van de kamer die ze deelde met haar zus in hun ouderlijk huis, dat toch vooral van hun vader was, tot Betty Boop, het gekraakte pand in Amsterdam waar ze muurtjes leerde bouwen, en de woningen van onbekenden die haar voor één nacht onderdak boden tijdens een lange wandeltocht.

Probleemloos schakelt Entius tussen plekken en periodes terwijl ze reflecteert op maatschappelijke kwesties als woningnood, gastvrijheid en migratie, en meer persoonlijke thema’s als haar ontmoeting met de vos, de schoonheid van de grote pimpernel, en de heimwee die haar overviel toen ze als kleuter op de vitrine van een snackbar zat. Steeds belandt ze bij diezelfde vraag: wat betekent het om ergens thuis te zijn?

Julien Ignacio heeft met zijn meerstemmige roman Goudjakhals de eerste Amarte Literatuurprijs gewonnen! De Amarte Literatuurprijs wordt toegekend aan een boek dat conventionele grenzen overschrijdt, inspiratie opwekt en zowel lezers als collega-schrijvers uitdaagt.

Uit het juryrapport: ‘Julien Ignacio heeft een duizelingwekkend, kaleidoscopisch boek geschreven waarin het verhaal van buitenstaanders centraal staat. Ignacio bedient zich niet van een prevalerende stijl, verteltoon of vorm; hier zien we een schrijver die vol vuur het literaire spel aangaat. (…) Goudjakhals is een blijvertje.’

Nog geen maand geleden verscheen de nieuwste roman van Marijke Schermer, In het oog, maar het boek is nu al lovend ontvangen door de media in Nederland en België. Hieronder vindt u een kleine greep uit de lof die recensenten hadden voor In het oog!

‘Een echte Schermer-roman, met een grote psychologische diepgang, fijngeslepen zinnen en een uitgekiende plot.’ – de Volkskrant

‘Schermer leidt de lezer met vaste hand en weergaloze stijl: elke woord […] staat op de juiste plek. De psychologische nauwkeurigheid waarmee Schermer afdaalt in haar personage is net zo adembenemend als in Noodweer […] Goedkoper dan therapie, en misschien ook wel doeltreffender.’ – Trouw

‘Een even soepele en vermakelijke als scherpzinnige roman, een psychologische pageturner.’ – NRC ****

‘Slechts negen pagina’s heeft ze nodig om me vol overgave haar secuur gepolijste verhaal in te trekken.’ – Tzum

‘De ogenschijnlijk eenvoudige stijl van Schermer – eerder heel ingenieus, ingetogen, maar tegelijkertijd heel vol, gelaagd, ja, ergens ook liefdevol, met veel geestigheid en inzicht – houd je gekluisterd aan de tekst. Dit is nu een ideale roman, zeker ook wat lengte betreft, om in één zitting tot je te nemen. Wel rekening houden met een lange nawerking.’ – Tzum

Marijke Schermer beschrijft emoties op de vierkante millimeter. Ze observeert, ontleedt, doorgrondt, doorvoelt – en zoekt dan net zo lang tot ze de perfecte bewoordingen heeft, liefst zo spaarzaam mogelijk.’ – Het Parool

‘In het oog van Marijke Schermer staat vol met lekkere, subtiel ironische zinnen.’ – Dagblad van het Noorden

Nooit zou ze de stad verlaten, dacht Annejet van der Zijl toen ze nog in hartje Amsterdam woonde. Toch is het glooiende duinlandschap rond Bergen al een aantal jaar de plek waar ze ronddwaalt met haar hond Toby en altijd weer, zoals ze schrijft, ‘het tegenovergestelde van heimwee’ voelt.
Het sneeuwklokjesbos is een ode aan de schoonheid van de duinen, de helende kracht van wandelen en het hebben van een hond. Maar het is ook een kleine streekgeschiedenis aan de hand van de levensverhalen van drie buitenstaanders die in Bergen terechtkwamen – van wie een de schrijfster zelf. Daarmee wordt Het sneeuwklokjesbos een intiem en ontroerend verhaal over rouw, troost en ons hardnekkige geloof in het gelukkige einde van sprookjes.

Joseph Roth (1894–1939) was student in Wenen toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak en hij zijn vaderland uit elkaar zag vallen. Als schrijver in het Oostenrijks-Hongaarse leger versloeg hij de krijgsverrichtingen in zijn geboortestreek Galicië, het huidige Oekraïne.
Hij werd beroemd met reportages voor Vorwärts en de Frankfurter Zeitung, zoals in 1919 over Heanzenland, de streek tussen Oostenrijk en Hongarije die nu een grensgebied was geworden. Ook trok hij een jaar lang door het conflictgebied van de Pools-Russische grensstreek, waar een stellingenoorlog voortwoedde tussen de Sovjettroepen en de soldaten van de nieuwe Poolse staat.
In 1924 keert Roth terug naar zijn Oekraïense heimat. Zijn verslag over de rouwstoet van een oorlogsinvalide is een van de meest aangrijpende stukken uit de journalistieke geschiedenis.

Els Snick vertaalde eerder onder veel meer Roths Radetzkymars en Zweigs Het land tussen de talen. Voor Tussen de legers vertaalde zij de gekozen teksten met studenten van de Vertalersvakschool: Annelore Kodde, Ari Hoste, Rebecca Luijten en Iris Van Goethem. Koen Broucke is beeldend kunstenaar, historicus en performer. Zijn werk is opgenomen in diverse prestigieuze collecties. Eerder illustreerde hij voor Van Oorschot Het land tussen de talen.