- Paul Meeuws Kunstwol
- Eva Gerlach
- Leonard Nolens Erotisch schimmenspel
- Charlotte Mutsaers Plaatstaal, bloed en de logica van het gevoel
- Willem Jan Otten Kan de essayist ontroeren?
- J. Bernlef Ontroeringen
- [Onverzonden brief]
- Tomas Lieske Moeder Iokaste
- Marieke Jonkman Ouders
- Rogi Wieg
- Jan Stavinoha Terug naar de Urquell (1)
- Jan Baeke
- Herlezen Litanie van de beweging
- Poëziekroniek
[p. 360]
Dit alles is ook tevergeefs,
de bedding in het gras
dat je zachtzinnig voorkwam,
want het glinsterde alsof
daar iets lag. Een haan kraaide
deze ochtend ver weg van je hoofd,
en de zon scheen op de dag
die maar duurde, blauw
en verheven met zeeën van
tijd, met korenaren en
dorpen, zo meetbaar
dat je niet wegging,
maar uiteenviel,
zwak en onnadrukkelijk.
[p. 361]
Dit alles is ook achtergelaten,
geen rots ben je geworden,
geen mysterie zoals je begon,
waar je niet bent
is een verwarring van licht
en donker uitgebleven, is
het al zacht en ontziend,
al bijna als gras.
Op de velden steekt de wind op,
verliest zich de rust
in radeloos fluisteren,
nadat het gebeurde uiteenviel,
en toch hardnekkig
bleef ademhalen.
[p. 362]
Op de brug is het onder je
voortgeslingerd, je hoofd
in deze waaiende morgen
hoog, en ik aan je buik verborgen.
De barst met toen je mij
nog ontkwam, dat nergens zijn,
jij voor op mij, en nu
in de verschijning aan elkaar
toch aangeraakt. De wetten
van je ogen zijn de ronding,
die van je handen dat ze
zijn van jou, zoals de rivier
niet landinwaarts zal stromen.
Maar achter ons de stad
die volloopt met water, de vogel
die drijft op zijn rug, veilig,
alsof iets ontstaat buiten
en dan naar binnen kan gaan.
[p. 363]
De dag vertakt zich,
maar steeds meer raak je los
in een langzame stap,
je omklemt de hals,
aaneengevoegd als een hand
op je heup en schouder, bij je hoofd
het hoofd van een andere stof.
Boven het grasland waait de wind verte,
de hemel brengt diepte,
de tijd opnieuw tevergeefs.
Maar hier is nu niemand die nadenkt,
alleen dit bewegende, beknot tot
zichzelf en tot mij ver daarbuiten.
[p. 364]
De speld prikt daar
waar je net niet bent,
of als een wesp in de lucht
op weg gaat is het ontzagwekkend
gelijk aan een dag van liefde.
Want straks op je huid
ben je laat, één woord verkeerd
gesproken, één vinger tegen de lippen
voor wat het had moeten zijn:
tegelijkertijd.
Terwijl je ligt tegen elkaar,
en je ademt, neem je in
wat je uitblies als lucht,
neem je wespen terug, en slaapt.
De mens als biopic
Aflevering 1 Samuel Sarphati Amsterdam zou een andere stad zijn als daar niet op 31 januari 1813 Samuel Sarphati was geboren. Niet alleen moest de stad het dan stellen zonder Amstel Hotel, De Pijp en sociale woningbouw, de arts Sarphati zorgde ook voor de eerste vuilophaal, gezondheid in arme wijken, schone grachten, nijverheidsonderwijs én tippelzones....
Lees verderEerste zwaluw
Vanuit het ruim kijk ik op. Door een van de dekramen zie ik de mast in de avondzon; het zonlicht schijnt op de nog ingepakte witte zeilen. Het is voorjaarslicht dat ik zie. ‘Voorjaarslicht’, zeg ik, ‘maatje’. We zijn weer thuis op de klipper in Middelburg, ons andere schip. We schilderen het dek dat het...
Lees verderLeven en laten leven – wat we kunnen leren van de BaMbuti
Larousse 18 Er zijn veel wonderlijke zaken die Colin Turnbull beschrijft in zijn prachtige boek over de pygmeeën in de Congo. Door algemene depressie aangaande de toestand in de wereld merk ik een vergaande neiging tot escapisme in mijzelf op. Het werkelijk naar-binnen-drinken van antropologische studies als The Forest People van voornoemde Turnbull is er...
Lees verder
Blog archief