- Elie Halévy Brieven uit 1897-1934
- Het tijdperk van het gejank door S. Tas
- D. Hillenius
- [Vervolg Het tijdperk van het gejank]
- Langzaam sterft het verleden
- In memoriam vogel
- Alleenspraak door Adriaan Morriën
- Interview met Pierre Kemp H.U. Jessurun d'Oliveira
- Voor mijn moeder, nu vijf en zeventig door Leo Vroman
- G.K. van het Reve bespreekt: Cartons voor letterkunde
- Roodkapje's ware gedaante door Pierre Kemp
- vervolg Elie Halévy 18 mei 1933
Survival of the fittest
Fittest dat is het sterkste, het minst aantastbare,
afhankelijke
Zo verloor hout van steen, steen van brons, brons
van ijzer
Maar ook ijzer is te verteren
door regen, zweet,
kan deel worden van planten, ons bloed
Maar nu plastic
Het lost niet op, wordt geen zand, klei
wormen, plantenwortels, bacteriën
blijven glad buiten
Steeds groter worden de plastic hopen rond de
groeiende steden
Huizen van plastic, vensters, kleren,
etensbakken, korst van kaas, worst, vruchten-
schillen
Plastic is de eindelijke dood die alles opvreet
zelf niet gevreten kan worden
Plastic gemaakt van steenkool, olie,
van steen, geit, kool, van vismeel
Reeds zijn er kleine concentratiekampjes
die mensen vermalen tot plastic
Men maakt plasticpoppen die plassen en huilen
kunnen
Als er een god is die dit gemaakt heeft
is hij waarschijnlijk een componist volgens
cyclische principes
Begonnen met niets, enige opmaten die de stof
in rijen zetten
het licht ging aan, water en nevel kwamen
en zoetjes aan planten en dieren
Tenslotte mensen die eerst leven mochten
toen geënt werden met de beenkanker
die zelf alles vreet, nooit meer gevreten kan worden
Plastic is een mooi slot voor de oude
die straks het licht weer uit doet
om iets anders te beginnen
Zomerverlies
Alle ramen stonden open en toch was het warm in mijn keuken. Ik sneed knoflook in dikke plakken en liet die bruinen in de lekkerste olijfolie, hakte een paar rijpe vleestomaten en voegde die toe, dopte hulkgroene erwtjes. Als ik buiten de deur ga eten maak ik voor vertrek iets voor de thuisblijvers; je bent...
Lees verderDe bekende weg
Het Zeeuwse dijkhuisje van B’s tante is al een jaar of twintig in mijn leven. Het is er stil, er is veel licht en de zee voelt heel dichtbij, maar rond de dijk is geen toerisme. Het enige wat er verandert is de tuin: er zijn meer rozen dan voorheen. De wilg is groter, en...
Lees verderZo alleen… Zo alleen
(beeld: Don Duyns) Uit de hengstebron gedronken hebben. Ik schrijf over gegeven paarden en ogen van naalden. Over brood op de keukenplank muizen die op tafel dansen en klokjes die tikken. Had het meisje geantwoord. Hij had haar rode kapje gevolgd en zijn besluit genomen. Ik ben een poëet, had ze piepend gezegd. Aan de...
Lees verder
Blog archief