[p. 312]
De eenzame
Een grijze middag in ‘t begin van Mei,
Een klein café ‘Au Voyageur’ geheten,
In wolken rook rijdt soms een trein voorbij…
Wat doe ik hier? De hemel mag het weten.
Van de oude dromen, die ik dacht vergeten,
Voel ik de vleugelslag opeens nabij;
Reeds deze morgen wist ik mij bezeten,
Is het de lente, of ligt de schuld aan mij?
Sedert de tijd dat ‘k lezen kan en schrijven
Kon ik nooit rustig in een kamer blijven.
Nú ben ‘k alleen maar thuis in de natuur.
Of in een koffiehuis. Ik kan niet leven
Met vaders, moeders, zusters, nichten, neven,
Soms met een vriend, en voor een enkel uur.
Jan van Nijlen
