Het beeld springt I. ‘s hoofd binnen als de deur uit een brandkast

Daar staat de knecht het goud vliegt in zijn gezicht

 

Zoals ze aankwam van het begin van het strand

Klein in de verte maar hij wist meteen wie ze was

Vier tellen staat hij stil met de handdoek Laat vallen

Koud en om zijn benen spat zand Want ik ren

Sprong voor sprong met grote sprongen in haar

I. gaat zitten en bestelt een nieuw leven

met glans en orde. De kelner, een jongen met puistjes

in een verder gestroomlijnd gezicht, schrijft traag in zijn boekje.

Zijn tanden lichten op. I. wil ook zo’n boekje

(een handpalm balpuntblauw), maar eerst wil hij leven.

 

In afwachting van zijn bestelling vraagt hij de kelner

een glas met hem te drinken. De jongen neemt plaats

en drinkt zijn glas zonder I. aan te kijken

en I. bewondert de strakke lijn van zijn kaak

en het kraakbeen dat in zijn oor ligt

als de pit in een lamp.

 

Elk moment kan I. vertrekken, maar hij blijft zitten,

het is de onwil die hem definieert.

De jongen staat op en loopt weg. Hij beweegt zich afstandelijk,

denkt I., hij houdt een ruimte om zich heen

waarin alleen zijn eigen plan bestaat.

Er is geen toeneiging in zijn gewrichten. Zijn geur

wordt niet door anderen geroken. Moeilijk te vangen.

Hij laat zich niet met iedereen in. Met niemand misschien.

 

Na een poosje brengt hij I’s bestelling. Zijn lichaam, weerspannig

maar goed in toom, buigt stijfjes. Een glans als van duizend

nieuwe fornuizen stijgt op en verblindt I. totaal.

‘Mijn vrouw is dood omdat zij te veel aan mij dacht,’

zegt hij, zijn handen voor zijn ogen geslagen.

De jongen loopt weg en I. volgt hem,

zijn nieuwe leven staat onaangeroerd op de tafel

met uitzicht op het meer, de glans neemt al af.

I. bedekt zijn tatoeage

waaruit een raaf omhoogvliegt naar zijn hart

dat in het donker sneller is gaan kloppen,

 

hij moet springen. Hij springt op het bed,

flink hard zodat zijn hoofd door het karton

van twee etages heengaat en de jongen

 

in bed het nakijken heeft. Waar de sterren

zijn, daar wil hij, maar in de buitenlucht is het

moeilijker springen dan binnenshuis, omdat voortgang

 

in donker moeilijk is te meten. Hij

weet dat hij zijn lichaam is, hij haalt adem,

er is geen gedachte in hem zelfs geen vergelijking,

 

zijn hart klopt, hij heeft voeten en hij springt.