Zo wil ik zingen! Levenslang gewijd

aan lippendienst en akoestiek vergeet

ik liedjes van heldhaftigheid.

Ik heb nu aria’s. H-o-o-o-o

niet van honing maar van holy.

 

Vrijspraak uit het middenrif, de buik,

de dijen, kuiten, voeten, hier sta ik

en dood met klanken de vriendinnen.

Hun jaloezie kan nooit beminnen.

 

Geroepen geef ik leegte door:

sneeuwvlokstructuur van de muziek

en stilte van de ongenoemde naam.

‘T bestaat uit stromen langs de gele

en sneeuwwitte uiterwaarden met de vele

plotselinge vogels in de lucht.

 

Noem ‘t toch moederlijk. Wat een uitvlucht!

Welke moeder schreeuwt verrader

bij het nest? ‘t Is ook geen vader,

 

het stroomt langs innerlijke waarden

met roodbont vee en zwarte paarden

in groene velden, geel van de eerste snee.

Achterover dit hoofd, vrij de keel,

de kin hoog in de lucht, ik hang

nog niet, ik speel maar wat.

 

Waarom zo bang en zo gespannen,

doodsbang voor de boom die wurgt

en voor de struik die wondt?

 

Weg van toezicht, uit het gebied

van achterdocht draag ik het uit:

er is voor mij geen therapeut.

 

Ik kan niet rusten in de onbeheerde

tuinen die ik zelf ontworpen

heb en snijdend onderhoud.

Wees fier, een trotse meid, het hoofd rechtop,

het paardestaartje verticaal, idem het hart.

 

Werp Zeeuwse knopjes weg, neem lange hangers,

laarzen, een schotse ruit met breedgesmede speld.

 

Je heupen staan breeduit, glad, glanzend ben

je zonder franje, zijde streelt de vingertoppen.

 

Verman je, doe niet zo verwijfd. Je wordt gestraft

met landarbeid, verwijderen van vissekoppen.

 

Dans als een god voor hemelsbrede spiegels.

Zo naakt en wijdbeens heb ik nooit gestaan,

met armen in de lucht. Ik durfde niet maar nu.

 

Geen keten maar een sieraad is mijn hoofdband.

Granaat voelt als graniet. Niemand die mij ziet.

 

Wat kapot is maak ik heel, ik ben de nieuwe

Florence Nightingale. Borst vooruit, hoofd

 

en hals rechtop. De arm, gebogen of gestrekt,

werpt levend lamplicht op de dodelijkste bek.