Ik werd wakker met het nummer Macarena van Los del Rio in mijn hoofd. Om het liedje meteen weer uit mijn systeem te bannen draaide ik me nog eens om, maar ik droomde van Madeleine Albright die het bijbehorende dansje bij de Verenigde Naties deed met een Botswaanse collega.
Zo’n dag.
Sinds het douchen zit mijn rechteroor potdicht. Alleen mijn eigen stem, m’n ademhaling en bovengenoemd liedje komen nog op volle sterkte door. De buitenwereld klinkt dof en gedempt, alsof alles is bedekt onder een dik pak sneeuw.
Zo’n dag.
In het trappenhuis lag een groene envelop van de gemeentebelastingen.
Zo’n dag.
Zodra ik de voordeur opende, begon het te regenen. Tegen de tijd dat ik bij de Albert Heijn was aangekomen, hing mijn haar futloos en verslagen in dunne slierten over mijn kalende fontanel, uitgerekend op de dag dat die leuke Marokkaanse vakkenvuller zijn weekenddienst draaide.
Zo’n dag dus.
Op het etiket stond duidelijk dat deze avocado eetrijp was. Voor de zekerheid bekneep ik hem uitvoerig, maar ik kon onmogelijk vaststellen of het nou de verpakking of de vrucht zelf was die meeveerde onder de druk van mijn duim. Eenmaal thuis had ik een beitel en een waterpomptang nodig om hem doormidden te krijgen.
Zo’n dag.
Thuis ontdekte ik ook dat er een lang stuk bruin plakband onder mijn rechterschoen kleefde. Om geen vieze handen te krijgen, probeerde ik het met mijn andere voet los te trekken, waarna de tape aan mijn linkerschoen bleef plakken.
Zo’n dag.
Mijn laptop meldde dat Microsoft Word – opnieuw – een update nodig had. Tijdens het installeren bleef het voortgangsbalkje steken op 99 procent. ‘Your startup disk is full. You need to make more space available on your startup disk by deleting files.’
Zo’n dag.
Op het nieuws hoorde ik dat een man uit homohaat, zelfhaat of jihad 49 homo’s had afgeschoten in een discotheek in Florida. Overal huilende jongens en bloedende mannen. Ik weet niet waarom, maar ik ging op mijn knieën zitten voor mijn gloednieuwe breedbeeldtelevisie en morste daarbij wat cola op mijn broek.
Zo’n dag.
____________________
Arjen van Lith (1971) is freelance journalist en schrijver. Hij debuteerde bij De Harmonie met de verhalenbundel Mijn Snor. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin (Texas), waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
