Tussen mij

Is het mogelijk om samen te vallen met jezelf als je jezelf voortdurend vanuit verschillende perspectieven bekijkt? Wie heeft deze perspectieven bepaald? Is het mogelijk ervan los te komen?
Tegen een achtergrond van dagelijkse beslommeringen zoals grasmaaien om slakken heen, rijden door de mist, vanuit de tram een glimp opvangen van flamingo’s, tasten de gedichten in Tussen mij af hoe het lichaam en het (onder)bewustzijn zich tot elkaar verhouden.
Een onderlaag in de bundel wordt gevormd door de cyclus ‘een leven in zeven paniekaanvallen’. Barnas vraagt zich af waar een paniekaanval uit bestaat. Zou het een instorting kunnen zijn van ons begrip van tijd? Zou het kunnen worden beschouwd als het ontsporen van het plot van het dagelijks leven? Kunnen we iets leren van deze momenten van crisis?
Kunnen het aanwezige en het afwezige ooit samenvallen?