Levie de Lange groeit op in een joodse sloppenwijk dicht bij het Waterlooplein. Hij trouwt jong, en zijn huwelijk brengt maar liefst vijftien kinderen voort, die in een straatarm maar warm gezin opgroeien. Vol liefde beschrijft De Lange hoe het leven eruitziet voor een ongeschoolde arbeider in het Amsterdam van de crisisjaren: de solidariteit tussen de buurtbewoners, het sjouwerswerk, de sinaasappelkistjes die als wiegjes voor de kinderen dienen, de jiddische volksgein, de inventiviteit waarmee hij de bittere armoede en honger het hoofd biedt.

De oorlog grijpt genadeloos in in het leven van het grote gezin: oktober 1942 wordt de familie afgevoerd naar Westerbork, om vervolgens op transport te gaan naar Auschwitz, waar vader van zijn gezin gescheiden wordt. Levie de Lange overleeft, als door een wonder, zowel de harde dwangarbeid in de kolenmijnen van het kamp als de dodenmarsen. Telkens als alle hoop op overleven verdwenen lijkt, herhaalt hij als een mantra de vijftien namen van zijn kinderen, en hoopt dat tenminste een van hen de gruwelen zal overleven.

Behalve een aangrijpend verhaal van bijna onmenselijke veerkracht, is De Langes verslag ook een portret van het joodse arbeidersleven in Amsterdam, dat in één klap werd weggevaagd door de oorlog.

Te verschijnen