Na een nacht van ongenadige regen komt er een telefoontje binnen bij de telefonist op het hoofdbureau van de politie van Napels. Er is een straat verzakt en een gebouw ingestort aan de Via Tasso. De stad lijkt weg te spoelen onder een onophoudelijke vloed van stortregens. Maar er is wel meer vreemds aan de hand: er klinken klaaglijke stemmen uit een middeleeuws kasteel en vijfliremunten beginnen muziek te maken die alleen voor tienjarige meisjes te horen is.

Carlo Andreoli, een melancholische journalist, doet verslag van die mysterieuze gebeurtenissen. Zijn zoektocht naar
betekenis voert ons langs zinkgaten en stegen, langs barretjes en redactiekamers, en langs de gedachten van de inwoners van Napels.

Malacqua is een hallucinant en veelstemmig portret van Napels, geschreven met de pulserende urgentie van een stad die op het punt staat verzwolgen te worden.

Nicola Pugliese (1944–2012) heeft een bijzondere positie in de Italiaanse literatuur: hij schreef één verpletterende
roman en trok zich daarna terug uit het literaire leven. Malacqua werd in 1977 gepubliceerd door Italo Calvino bij de prestigieuze uitgeverij Einaudi. Pugliese schreef de roman in 45 dagen, en weigerde iedere redactie op de tekst. Hoewel de gehele eerste druk van het boek binnen enkele dagen was uitverkocht werd het op verzoek van de schrijver pas na zijn dood weer herdrukt. Het verschijnt voor het eerst in het Nederlands.

In Onderling verkent Miek Zwamborn de wildernis die haar omringt. Door zichzelf over te leveren aan de elementen, zich onder te dompelen in de orale traditie, te lopen, zwemmen en foerageren, probeert zij op de zuidpunt van het eiland Mull thuis te raken.

Via gedichten, brieven, essays, tekeningen, plattegronden en foto’s gidst Zwamborn de lezer langs vulkanische erupties, millennia oud trilveen, ontvolkte akkers, Keltisch oerbos, fluctuerend wad, wuivend waterwoud en een alles overkoepelend luchtruim. Zwamborn komt er in contact met een veelvoud aan organismen en schetst de onderlinge verhoudingen die haar fascineren. Ze schrijft over de kracht van de natuur; zeenaaktslakken, ruwe borstelzwammen, knokige eiken, te water geraakt vee en aangespoelde walvissen, maar ook over de verstrengelingen en misverstanden tussen de eilanders.

Zwamborns verlangen in het landschap op te gaan wordt met groot gevoel voor detail verbeeld. In Onderling toont zij de rijkdom die zich openbaart wanneer een mens zich intiem verhoudt tot de nabije omgeving.

Zolang Inge Schilperoord zich kan herinneren is ze krampachtig bang. Niet bang voor het Grote Niets dat volgt op haar eigen dood, maar voor de dood van haar naasten. En dan meer in het bijzonder van haar schrandere en autonome oma, met wie ze een bijzonder hechte band heeft.
Bijna drie jaar geleden overleed de oma van Schilperoord. Om zich te dwingen vertrouwd te raken met haar dood, bezoekt ze regelmatig haar graf op Oud Eik en Duinen in Den Haag, een van de mooiste en oudste begraafplaatsen van Nederland. Hoe vaker zij er komt, hoe mooier de plek wordt. Bloemen die ontluiken, blaadjes die loslaten, flarden van gesprekken die verwaaien, de stand van de zon en het kabaal van de halsbandparkieten hoog in de bomen. Tussen alle dode zielen die daar ongestoord kunnen zweven op windstille dagen onderzoekt Schilperoord haar relatie met haar oma, Tuf. En waarom we zo krampachtig – en altijd vergeefs – pogen de tijd te doen stollen.

Naakt in de vaart springen. Heel hard schreeuwen. Op de grond vallen en kermend door de modder rollen. Dat is wat Nicolien Mizee wil als iemand haar goedbedoeld de snelste route van A naar B probeert uit te leggen. Mizee kampt al van kindsbeen af met een verlammende verdwaalkwaal. Dat maakt elke wandeling tot een schier onmogelijke opgave. Tot ze de beschikking krijgt over een TomTom en de route intypt naar de Zuidpier in IJmuiden.

Die wandeling kent maar één optie: heen en terug. Ze loopt tussen drieteenstrandlopers en vissers, tussen Eli Heimans en R.S. Thomas, tussen dwaalgasten en standvogels. Ook wandelt ze, in gezelschap, langs het Kennemermeertje, waar ze vlijtig en vergeefs aantekeningen maakt over de te lopen route. Dwaalgast is een onweerstaanbaar geestige en tegelijk schurende verkenning van de onmogelijkheid om het ongekende te bevatten.

Yond Boeke en Patty Krone zijn met hun vertaling van Luigi Pirandello’s Geluksvogels genomineerd voor de Filter Vertaalprijs 2023!

De jury noemt het ‘een gedroomde vertaling‘: ‘Het bewonderenswaardigst is wel hoe ze diens fijnzinnige humor weten te treffen. Verder flonkeren de dialogen dat het een aard heeft, behouden de natuurbeschrijvingen hun evocatieve kracht en weten Yond Boeke en Patty Krone ook met idioom heel goed raad. Wie de brontekst ernaast houdt zal ze op geen enkele ‘fout’ of aanvechtbare vertaalkeuze kunnen betrappen.’

Op 3 oktober a.s. wordt de Filter Vertaalprijs uitgereikt tijdens het ILFU.

De Algerijnse familie van Ziad heeft wortels in de streek van de Amazigh, de vrije mensen. Maar Ziad voelt zich allesbehalve vrij in zijn ouderlijk huis: alles wat voor zijn klasgenoten vanzelfsprekend is – liefde, cafébezoek, op kamp gaan – is voor hem taboe. Alleen ’s nachts, wanneer hij uit zijn slaapkamer wegglipt om contact te zoeken met jongens, voelt hij een glimp van vrijheid.
Alles verandert wanneer hij na de middelbare school op kamers gaat. Verlost van een gezin dat elke beweging onder een
moreel vergrootglas legt, stort Ziad zich vol overgave in het Gentse nachtleven. Hij ontmoet een bonte stoet nachtvlinders, heeft stormachtige en intense relaties en leeft op een eindeloze stroom roesmiddelen, in de vorm van liefde of pil. Als hij de mysterieuze en charismatische Anna ontmoet gelooft hij een zielsverwant te hebben gevonden. In elkaars gezelschap voelen ze zich onoverwinnelijk. Tot ze, na weer een hallucinante nacht in de club, in de auto stappen en in volle vaart op een vrachtwagen knallen.
Als Ziad ontwaakt is hij – letterlijk – een gebroken man: bijna geen bot in zijn lijf is nog heel, en zijn rechterarm is
geamputeerd. Er volgt een lange weg van revalidatie, die al zijn relaties, met familie en vrienden, op scherp stelt. De vrije man is een bloedstollend moedig relaas over de zoektocht naar vrijheid.

Samy Meziani (1993) studeerde aan de Arteveldehogeschool in Gent en werkte enige tijd als leraar in Brussel. De vrije man is zijn debuutroman.

Russische schrijvers kunnen niet meer vrij in hun moederland publiceren. Daarom startte Uitgeverij Van Oorschot in samenwerking met de gevluchte Russische schrijver Maxim Osipov het tijdschrift Fifth Wave, een platform voor onafhankelijke Russische literatuur. Het eerste Engelstalige nummer is een rijke verzameling van proza, poëzie en essayistiek. Van een beschouwing over Euripides’ tragedies tot een ijzingwekkend vluchtverslag en schrijnende oorlogsgedichten: dit eerste deel toont de rijke verscheidenheid aan Russische literaire stemmen, elk op hun eigen manier getekend door de situatie in hun vaderland.

Fifth Wave www.fifthwavemagazine.com zal vier keer per jaar in het Russisch verschijnen. Een selectie daarvan verschijnt twee keer per jaar in het Engels. De bijdragen (proza, poëzie en essayistiek) zijn afkomstig van literaire auteurs uit Rusland en het buitenland, die allen worden verenigd door hun afwijzing van oorlog en totalitarisme. Dit eerste nummer bevat bijdragen van:

• Lena Berso: Israel
• Vasily Antipov: Germany
• Yuly Gugolev: Russia
• Karine Arutyunova: Ukraine
• Mikhail Aisenberg: Russia
• Alexander Ilichevsky: Israel
• Sergey Gandlevsky: Georgia
• Boris Nikolsky: France
• Oleg Lekmanov: Uzbekistan
• Maxim Osipov: The Netherlands