Net uit: Kafka op Norderney, waarin Sipko Melissen in drie essays een beeld oproept van Kafka als jongeman, als gekwelde minnaar en als verliefde brievenschrijver.
Kafka greep iedere gelegenheid aan om Praag te ontvluchten. Hij voelde zich daar beklemd en hij hield van reizen. ‘De meeslepende kracht voelen van de trein,’ schrijft hij in zijn dagboek, ‘reiziger worden, de pet uit de koffer halen, een lieveling van de vrouwen worden, de voortdurende aantrekkingskracht van de raampjes ondergaan.’
Na het behalen van zijn gymnasiumdiploma mocht hij als beloning zijn vakantie doorbrengen op het Duitse Waddeneiland Norderney. Jaren later, op zijn sterfbed, noemde hij Norderney als een van de plekken waar hij gelukkig is geweest.
Ook zijn verblijf van vijf dagen in Venetië, najaar 1913, krijgt een plaats in dat rijtje. Merkwaardig, want we weten van dat verblijf dat hij diep ongelukkig aankwam en een relatie per brief verbrak.
Zeven jaar later reisde Kafka, bij wie inmiddels tuberculose was vastgesteld, naar Merano in de oostelijke Alpen. Daar begon hij een correspondentie met de mooie Tsjechische vertaalster Milena Jesenská.
