In Pizza en de Dood overziet Jan Vanriet het teruggetrokken leven in quarantaine. De stad even een oorlogsgebied, het huis een vaste burcht. Als ‘gedwongen deelnemer’ bekijkt hij het theater van het moderne leven, geen opbeurend spektakel, opeens ‘de wereld uit zijn as’. In ironische afstandelijkheid vindt hij verweer en tegelijk die bijzondere poëtische toon.
Doos ovenhapjes gekocht
plus een bundel gedichten
waarin de Dood waait
Voor zestien kleine pizza’s
betaalde ik even veel als voor
zesendertig pogingen het zwart
van het einde te verlichten […]
Over eerder werk:
‘Geen gedichten die aan het oog van de lezer voorbijkabbelen.’ – De Morgen
‘Vanriet heeft een belangrijke dichtbundel gepubliceerd, waarin hij ruzie maakt met de twintigste eeuw en het heden, zoals alleen hij dat kan.’ Benno Barnard
