Een man die in een witte vrouwenmantel door het drukke centrum van een stad rent, de menigte ontvlucht, naar een plek waar niemand hem nog kan volgen. Een ander die plots een brief ontvangt – een dreigbrief? Van wie? In wat voor onbegrijpelijke taal? Een verhalenventer op een klein station, die zijn teksten aan reizigers probeert te slijten, al passeren er steeds minder treinen.
Oğuz Atays personages zijn hartverscheurend in hun zelftwijfel, in hun zoektocht hoe zich te verhouden tot anderen, tot het systeem, tot een maatschappij die zelf ook op zoek is naar een identiteit. De verhalen van Atay staan Turkse lezers in het geheugen gegrift. Zijn werk heeft de moderne Turkse literatuur blijvend veranderd en is als ‘een soort DNA’, zoals een schrijfster het ooit formuleerde, dat doorwerkt bij andere schrijvers – om te beginnen Orhan Pamuk.
Met zijn wanhoop en zijn razernij, zijn speelsheid en zijn humor grijpen zijn verhalen iedere lezer aan, ook buiten Turkije. Dat bleek uit zijn eerder vertaalde roman Het leven in stukken, die in de Nederlandse pers lovend werd besproken. Het blijkt ook uit Wachten op de angst.
Oğuz Atay (1934–1977) was bouwkundig ingenieur en docent aan de Staatsacademie voor Ingenieurschap. In 1975 werd hij benoemd tot lector. Hij debuteerde in 1971/1972 met de roman Het leven in stukken, dat na zijn dood een bestseller werd in Turkije. Zijn verhalenbundel Wachten op de angst uit 1975 is nog steeds een van de meest gelezen klassiekers in Turkije en is inmiddels in vele talen vertaald.
