Met een korte roffel werd Pastorale van Stephan Enter verkozen tot Boek van de Maand november in De Wereld Draait Door. Het boekenpanel keek al lang uit naar dit boek, volgens Grietje Braaksma: ‘Kan Stephan Enter zich overtreffen? Ja dat kan-ie. (…) De zinnen zijn gebeeldhouwd en de metaforen zijn werkelijk om te smullen. Dit is een pareltje. (…) Het predicaat klassiek gaat hier toch echt wel voor op. (…) Mensen, ren nou even naar de boekhandel en koop dat boek!’

Pastorale had al een aantal prachtige besprekingen gekregen. In De Groene Amsterdammer schreef Femke Essink: ‘Het knappe aan Pastorale is dat het een politieke stelling inneemt en tegelijk de complexiteit intact laat, door twee sensitieve vertelstemmen nauwgezet hun denkbewegingen te laten volgen.’

Arjan Peters schreef in de Volkskrant: ‘De zesde roman die Enter in zijn 20-jarige carrière schreef, is even hecht en klassiek als de voorgangers, waarvan de vriendenreünie-roman Grip (2011) het voorlopige hoogtepunt was. Zoals altijd is hij ijzersterk en beheerst in zijn ontledingen van het gemoed van jongelingen, en in zijn sfeerbeschrijvingen. Maar in Pastorale is de greep groter dan voorheen, de auteur waagt meer.’

Thomas de Veen in NRC Handelsblad: ‘ Die plot levert een ontknoping op die even tragisch als geloofwaardig is. En je zíét wel degelijk de plotconstructie, maar kunstmatig of voorspelbaar wordt dat nauwelijks: omdat de personages zo ontzettend menselijk blijven. In die zin is Pastorale ook de gehoopte stap in het oeuvre van Enter, na het sterk geconstrueerde en beklemmende Grip (2011) en daarna het wat lossere Compassie (2017). Nu schreef Enter een voltreffer dankzij zijn grip én zijn compassie. En over deze personages wil ik nog wel een boek lezen.’

Een schitterend boek voor de feestdagen: een geïllustreerde Vertellingen van duizend-en-één-nacht.

Sjarazaad, de dochter van de vizier van Koning Shahriaar, meldt zich vrijwillig aan als een van de meisjes die de koning elke nacht uit het volk wegneemt om met haar te slapen en haar in de ochtend te laten ombrengen. Dit doet de koning omdat hij woedend is over het bedrog van zijn vrouw. Maar Sjarazaads geniale plan is hem elke nacht zo’n mooi verhaal te vertellen dat hij hongert naar meer. Zo redt zij levens.

De vertellingen van duizend- en-één-nacht is een vuurwerk van verhalen, liefdesverhalen, erotische passages, (imaginaire) reisverhalen en zelfs schelmenromans. Uit deze veelheid koos vertaler Richard van Leeuwen de mooiste passages. Floris Tilanus verluchtte het werk met zijn schitterende pentekeningen.

Levende schrijvers, dode schrijvers, ouders, lesbisch dansen, tweepitsfornuizen, de Duitse ‘tante Beate’, leven en dood, gesprekken met vrienden – alles deelt Nicolien Mizee met haar Allesverpletterende. Dit derde deel van de aanstekelijke reeks faxen aan Ger Beukenkamp bestrijkt de periode juli 1998 tot mei 1999.

Mizee laat niets ongezegd, zodat de lezer zich kan laven aan dit verkwikkend veelzijdige leven. Haar faxen mogen zich in een schare bewonderaars verheugen, van Maria Goos tot Brigitte Kaandorp, van schrijver tot boekhandelaar en van het zuiden van Vlaanderen tot Vlieland. De faxen aan Ger zijn allang geen publieke geheimtip meer, maar weten ook de hardnekkigste twijfelaars te overtuigen. Alom ziet men uit naar dit derde deel.

‘Een van de meest eigenzinnige en authentieke, diepzinnige en lucide én geestige oeuvres uit de Nederlandse literatuur. Nog een paar van deze verslavende boeken en Mizee wint de P.C. Hooft-prijs.’ Thomas de Veen in NRC Handelsblad

‘De faxen van Mizee doen denken aan brieven van Reve.’ de Volkskrant

‘Alle onzekerheid ten spijt, Nicolien Mizee durft zich in haar eigenzinnige proza bloot te geven op een manier die uniek is binnen de Nederlandse letteren. Ontwapenend, origineel, waarachtig en bovenal menselijk.’ Algemeen Dagblad