Elk besluit dat we nemen leidt tot talloze andere mogelijkheden die verloren gaan. Met dat gegeven in haar achterhoofd zoekt de hoofdpersoon in Dezelfde maan haar toevlucht op een eiland nadat haar leven plotseling een onverwachte wending heeft genomen. Omringd door mist en zee overpeinst ze de keuzes die haar op dit punt in haar leven hebben gebracht. Is niet kiezen ook een keuze? Hoeveel keuze hébben we eigenlijk? Volgen we het verlangen van het hart, ook als het hoofd het beter weet?

Dezelfde maan is een associatieve vertelling in de traditie van onder meer Het hoofdkussenboek (Sei Shōnagon), Bluets (Maggie Nelson) en Dept. of Speculation (Jenny Offill). Een poëtische mozaïekroman over mogelijkheden en onmogelijkheden: over de potentiële versies van onszelf, liefdesverdriet, eenzaamheid, het verlangen naar verbinding en over de kracht en de grenzen van taal.

Na vijftien mislukte jaren als landverhuizer in Japan en Nieuw-Zeeland keert Detlev van Heest zonder zijn vrouw en met slechts een tas met schriften en vijf onderbroeken terug naar Nederland, waar hem een reeks tegenslagen wacht. Zijn zorgvuldig geboekstaafde tocht naar lager wal voert de lezer mee langs een zolderkamer in Arnhem, een opleiding telefonie in De Klomp, drie jammerlijke sollicitaties bij de parlementsfractie van de Partij voor de Dieren en een dramatisch verlopend leraarschap Duits in Purmerend.

Zijn leven neemt een verbluffende wending wanneer hij aangenomen wordt als parkeercontroleur in Hilversum. Daar ontdekt hij dat hij eindelijk ergens in uitblinkt: het bekeuren van auto’s. Parkeren in Hilversum is een tragikomische schets van het Gooi en van woedende, scheldende en liegende autobezitters. Maar bovenal is het een ode aan de vriendschap en de afhankelijkheid. Als repatriant blijft Detlev van Heest uiteindelijk op de been dankzij het echtpaar Voskuil, dat zich over hem ontfermt als ware hij het verloren schaap. Het boek eindigt met de laatste maanden van het leven van J.J. Voskuil, ontroerend beschreven, niet door Van Heest zelf, maar door Kootje, zijn uit Nieuw-Zeeland nagezonden Japanse poes.

Graa Boomsma bekeek een oerversie van Remco Camperts beroemde verhaal ‘Alle dagen feest’ en merkte dat die korte vertelling uit 1949 allerminst feestelijk is. Zonder enige ironie schreef Campert over oorlogspijn.

Historicus Jaap Meijer (1912-1993) publiceerde over vele joodse schrijvers. Over zijn ervaringen met zijn vrouw en zoontje Ischa in concentratiekampen zweeg hij na de oorlog. Totdat hij in 1967 als dichter onder de naam Saul van Messel debuteerde. Wim Hazeu stond aan de wieg van diens dichterschap.

Anton de Goede hoorde een door vrijwel niemand beluisterde opname van de dit laar overleden NTR-journaliste Jellie Brouwer. Op deze registratie van een schrijversmiddag in Scheveningen vertelt Heere Heeresma niet alleen over zijn band met deze kustplaats, maar doet hij ook uit de doeken hoe er ooit een eind kwam aan zijn excessief alcoholgebruik. Gerard Reve, die op 14 december honderd jaar geleden werd geboren, werkte in 1985 mee aan een documentaire over Louis-Ferdinand Céline, waarin we de Franse schrijver een schunnig lied horen zingen. Reve zorgde voor de vrije vertaling ervan. Het plan om er een bibliofiele uitgave van te maken stierf uiteindelijk een stille dood, maar wordt hier weer tot leven geroepen.