435

Hans van den Bergh haalt uit naar de kunstkritiek: ‘De kunstkritiek die haar werk serieus neemt zou niet steevast in onnozele beschrijving moeten vluchten of de “bedoelingen” uitleggen, maar keihard veroordelen en snoeien overal waar eigentijdse kunst in esthetisch opzicht tekortschiet. We moeten ophouden onooglijke Aardappelmannetjes goed te praten omdat ze zo prachtig in hun lelijke omgeving passen maar er onomwonden die onooglijkheid, de disharmonie, de flauwe grap, de kinderlijke verwijzing naar speelgoed en het stumperige materiaalgebruik van aan de kaak stellen.’

Een verhaal van de Amerikaanse schrijver Victor D. LaValle uit zijn geroemde bundel Slapboxing with Jesus. Michael Cunningham: ‘LaValle is a miracle. He’s funny and tragic, he has an eye as sharp as a gem cutter’s.’

Verder in dit nummer: Arnold Heumakers over Théophile Gautier, Joost de Vries over Ian McEwan, Menno Hartman over Theo Kars, Jos Vos over Detlev van Heest, verhalen van Sipko Melissen, Frank Scheelen, Monica Metz en Anne Eekhout, poëzie van Hans Dekkers, D. Hooijer, Juliën Holtrigter, Nicole Teunissen en Arnoud van Adrichem en een selectie uit de blogbijdragen van Koen Hilberdink en Wim Brands die verschenen op www.tirade.nu.

Carel Peeters bespreekt in zijn kroniek De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet. Hij roemt het stilistische vernuft van David Mitchell. ‘Maar elke roman heeft ook een morele en psychologische dimensie nodig wil hij compleet zijn. Dat wil niet zeggen dat hij een “moraal” zou moeten hebben, of een uitgesproken betekenis. Het morele gehalte van een roman moet verweven en verstopt zijn in de karakters, de situaties, de strijd, de tegenstellingen waar de personages mee te maken krijgen. Maar zo denkt Mitchell er niet over.’