Noodweer van Marijke Schermer staat op de shortlist van de ECI-Literatuurlijst. De ECI Literatuurprijs is de bekroning voor het beste Nederlandstalige literaire boek – in de categorieën fictie en non-fictie. De ECI Literatuurprijs wordt jaarlijks toegekend door een jury van beroepsrecensenten uit Nederland en Vlaanderen. De auteur van het bekroonde boek ontvangt een bedrag van 50.000 euro, de auteurs van de overige genomineerde boeken ontvangen een bedrag van 5.000 euro.

Tijdens de Boekenweek houdt Marijke Schermer twee lezingen over haar recent verschenen roman Noodweer. Zondag 26 maart is ze te gast in de Literaire Salon van boekhandel Schimmelpennink in Amsterdam. Op donderdag 30 maart organiseert de Rotterdamse boekhandel Maximus een avond rondom drie literaire talenten van dit moment. Naast Marijke Schermer zijn ook Nina Polak en Roos van Rijswijk aanwezig. Kijk voor meer informatie op de site van boekhandel Maximus.Bewaren

Bewaren

Marijke Schermer is deze zondag te gast bij VPRO Boeken. Het programma schrijft over haar:

‘Jeroen van Kan ontvangt auteur/toneelschrijfster Marijke Schermer (1975) over haar roman ‘Noodweer’. Haar werk werd door verschillende gezelschappen gespeeld en is in meerdere talen vertaald. In 2009 ontving ze de Charlotte Köhlerprijs voor haar toneelwerk. ‘Mensen in de zon’ was haar lovend besproken romandebuut. ‘Noodweer’ is haar tweede roman. Een scherp en meedogenloos portret over een vrouw die zich vastdraait in goede bedoelingen en de onwil zich door een trauma in de luren te laten leggen.’

Op 30 oktober, om 11:20 uur wordt het programma uitgezonden, op NPO 1.Bewaren

Het NRC Handelsblad gaf afgelopen week vier ballen aan Noodweer van Marijke Schermer en noemde het uitmuntende literatuur. Ook wordt haar werk in het stuk vergeleken met dat van Mensje van Keulen en Ian McEwan. Lees hieronder een fragment, of het hele stuk van Thomas de Veen op de website van het NRC. Pas wel op: u vindt er ook informatie over de afloop van het boek!

‘Emilia is statisticus met een bovengemiddelde interesse in het gemiddelde, en heeft haar leven daarnaar ingericht. Getrouwd, twee zoontjes, wonend in een dorp, totdat ze koos voor Bruch: “Hij had haar weggelokt van de extremiteiten”, weet ze. “Hij had haar onder de klok gelokt, midden in de normaalverdeling.”

De tweede roman van Marijke Schermer (1975), Noodweer, lijkt zich ook af te spelen binnen de normaalverdeling van de roman. De roman voelt in alle opzichten klassiek en voorbeeldig. Er wordt in het eerste hoofdstuk iets losgewoeld in Emilia – de herinnering aan een weggestopte gebeurtenis van vroeger.

Met haar man Bruch bezoekt Emilia een voorstelling van A Streetcar Named Desire en die raakt haar. Ze schrikt zich na afloop wezenloos als ze plotseling bij haar middel gegrepen wordt. En hoe mooi het stuk ook, in de auto terug suggereert ze wel dat de verkrachtingsscène geleden had onder de mannelijke blik van de regisseur. “Hoe bedoel je?”, vraagt haar man. “Dat hij het ensceneerde als iets min of meer plezierigs.”

Zo kun je betekenisvolle zinnetjes blijven noteren. Er zit zóveel in, meteen al en voortdurend: vooruitwijzingen, motieven, dubbelzinnigheden, intertekstualiteit. En na haar knappe debuut Mensen in de zon (2013) schrijft Schermer opnieuw met grote vastberadenheid en zelfbeheersing over haar vertelling, met zo’n verfijning dat Noodweer associaties met werk van Mensje van Keulen of Ian McEwan oproept. Haar zinnen hebben een snelle, oprechte onnadrukkelijkheid, waardoor ze je vooral dicht bij de gedachten van Emilia brengen. Daar speelt zich het meeste af.

[…]

Met zo’n einde bespot Schermer de klassieke vorm (en norm) juist, als een constructie die geen soelaas biedt. En tegelijk laat ze ook de macht van de norm zien, die, tragisch genoeg, zo sterk is als een natuurkracht. Dat uiterst opzichtige motief van het wassende water moet je dan ook maar lezen met een ongemakkelijke, holle lach. Als donkere wolken zich samenpakken, ontkom je er immers niet aan nat te worden. Zo stijgt Noodweer uit boven de gemiddelde roman en wordt het uitmuntende literatuur.’Bewaren

Noodweer, de nieuwe roman van Marijke Schermer kreeg al een heel fraaie bespreking in De Limburger:

‘Wat opvalt aan Noodweer van toneel- en romanschrijfster Marijke Schermer (1976) is de stijl. Deze voorbeeldige vertelling over liegen en verzwijgen valt nergens in de makkelijke ironie- of cynismemodus die veel Nederlandse boeken kenmerkt. In een standvastig kordaat en volwassen stijlregister schrijft Schermer over een 40-jarige vrouw die bang is haar man te verliezen en haar hele leven op de kop gezet te krijgen, als ze hem gaat vertellen wat ze vroeger heeft meegemaakt. Ze heeft het hem niet verteld toen ze hem leerde kennen – hoewel het niet misselijk is wat haar is aangedaan – dus als ze dat nu wel doet, juist nu ze zich hebben teruggetrokken in een rustig dorpje, gaat het mis, vreest ze.

Schermer laat overal dat leugen- of verzwijgenmotief opduiken – zelfs in de zegswijze dat ‘statistiek de ergste leugen is’ – zonder dat het je als lezer hinderlijk voor de voeten loopt. Echt voortreffelijk gedaan. Een verrassing.’
Bewaren