De tanden van de topograaf

‘Op een dag besloten een paar dronken officieren een staatsgreep te plegen; vervolgens voegden ze de daad bij het woord, want dan moest het ook gebeuren ook. Ik was zeventien jaar; die staatsgreep zei me niet zoveel. Ik begreep er zelfs helemaal niks van, in het begin.’

De verteller in De tanden van de topograaf wordt wegens zogenaamd politiek incorrect gedrag van het Franse lyceum in Casablanca gestuurd. Hij trekt naar het platteland, maar ook daar viert het gekonkel hoogtij. Hij slaagt erin een paspoort te bemachtigen en gaat studeren in ‘het beloofde land van Peugeot’. Daar geniet hij volop van zijn individuele en politieke vrijheid. Vastbesloten er te blijven verneemt hij echter dat zijn zuster door hun ouders mishandeld is omdat ze weigert te trouwen met de man die voor haar was uitgezocht, en keert terug. Veel kan hij niet doen: de vader zwijgt, de moeder snoert hem de mond met een gruwelijk verhaal over rechteloosheid en misdaad jegens vrouwen in het algemeen. Dan verdwijnt zijn vader even plotseling als voorgoed, vermoedelijk tussen de raderen van de corrupte staat. Hij voelt zich als oudste zoon verplicht voor langere tijd ‘thuis’ te blijven in het land dat allang geen thuis meer voor hem is. Maar het voorval met de topograaf doet voor hem de deur dicht.

De tanden van de topograaf werd in Frankrijk bekroond met de prestigieuze Prix Albert Camus.