Lieve Gilles, 

Dit is alweer de laatste brief die ik je vanuit Austin schrijf, de laatste brief voordat ik terug naar Amsterdam vlieg en we elkaar weer recht in de ogen kunnen kijken. Moeten kijken, want er is de afgelopen maanden zo veel tussen ons gebeurd, dat ik me maar moeilijk kan bedwingen om hier geen evaluatierapport over onze correspondentie op te tikken. 

Nog bedankt voor die leren chaps, trouwens. Ze zitten als gegoten, al zijn ze wel een beetje warm bij 35 graden. Het zweet sijpelt als smeltwater langs mijn benen, maar dat open kruis maakt gelukkig veel goed. Iedere dag als ik naar de Whole Foods Market in het centrum fiets, kietelt een verkoelend briesje mijn schaamstreek. Zoals je weet, koop ik altijd verse producten, maar soms sta ik toch even stil bij de diepvriesafdeling, zodat de koude lucht mijn scrotum weer strak op maat trekt. Heerlijk. Ik begrijp nu waarom motorrijders en cowboys ze zo graag dragen. 

Cowboys… Het hoge woord is eruit. 

In een zeldzaam moment van openheid schreef je in je vorige brief dat je vrouw Birre vermoedt dat jij zélf maar al te graag de cowboy zou willen zijn die je op mij projecteerde. Dat je – ondanks al je mannelijkheid – misschien zelfs erotische fantasieën over die cowboy hebt, zonder die te willen erkennen. Laat me je geruststellen: iedere jongen heeft wel eens dit soort gedachten, al zijn slechts weinigen mans genoeg om die daadwerkelijk in de praktijk te brengen.  

Als er iets is wat jij en ik met elkaar gemeen hebben, dan is het wel dat we allebei een relatie hebben met iemand die ons in bijna alles de baas is. Zelf denk ik nauwelijks meer zelfstandig na; mijn Boy Wonder heeft toch altijd gelijk. Vandaar dat ik deze laatste brief niet alleen aan jou, maar net zo goed aan Birre schrijf. Misschien dat je het onderstaande aan haar kunt voorlezen. Daar ben ik een groot voorstander van. Voor het slapen gaan lees ik Marijn al jaren voor uit het verzameld werk van Gerard Reve, en dat is niet alleen goed voor onze nachtrust.  

Lieve Birre, wat boft Gilles toch met jou aan zijn zijde. Dat mag best een keer gezegd worden. Ere wie ere toekomt. Je man wordt volkomen terecht bedolven onder lovende recensies, maar ik weet zeker dat hij die met name aan jou te danken heeft. Schrijvers jatten nu eenmaal alles wat los en vast zit, en niemand observeert scherper dan jij. Niemand roert liefdevoller waar het stinkt. Als ik ooit nog eens vastdraai in een depressie, ga ik bij jou in therapie. Ik heb er nu al zin in.  

Ik wil je bedanken voor je interventie. Met een paar simpele vragen (en de veelzeggende, krampachtige ontkenning van je echtgenoot) heb je de vinger op de zere plek gelegd. Ik beloof je dat ik geen misbruik van dit nieuwe inzicht zal maken, althans, niet meer dan ik normaal al doe. Gilles heeft tijd nodig om zichzelf onder ogen te komen, zeker nu er zwart leer en chaps in het spel zijn geslopen. Gelukkig is dat van voorbijgaande aard: een bejaarde vriend van me heeft kortgeleden zijn verzameling karwatsen op Marktplaats gezet, want die nachtenlange afrossessies werden hem toch te vermoeiend.  

Hoe dan ook, het is niet langer mogelijk om te doen alsof er niets aan de hand is. We zullen met elkaar verder moeten. Jij, Gilles en ik. En Marijn natuurlijk! Eindelijk zal je de ware reden ontdekken waarom hij Boy Wonder genoemd wordt. Niettemin stel ik voor om rustig te beginnen, vooral met het oog op de kleine Nadim, want voor hem zullen twee extra papa’s wel even wennen zijn. Laten we dus nog even wachten met het zoeken naar passende woonruimte, dat kan altijd nog.  

Ik realiseer me dat er grote veranderingen op stapel staan, zeker voor jou als enige vrouw in een uitgebreid mannengezin. Daarom beloof ik je nu alvast dat ik er alles aan zal doen om het ook jou naar de zin te maken, lieve Birre. Eerlijk gezegd ben ik wat roestig in mijn omgang met vrouwen, maar we zijn er om van elkaar te leren, toch?  

Al met al ben ik blij verrast hoe verhelderend deze briefwisseling is geweest voor alle betrokkenen. Als ik dan toch de balans opmaak, kom ik onvermijdelijk tot de conclusie dat schrijven veel meer zegt dan een gesprek. Dat de pen machtiger is dan de tong. In onze correspondentie hebben we meer van elkaar geleerd dan al die fijne avonden bij jullie aan de keukentafel. Dat neemt niet weg dat ik mezelf graag op korte termijn uitnodig om aan te schuiven voor een pasta en een glas wijn. Ik kom eraan! 

Natte zoenen, 

– Your man in Texas –

Arjen

 

______________________________________________________________________________________

Dit was de laatste brief van Arjen van Lith uit Austin. De redactie bedankt hem en zijn privé-leven hartelijk voor hun bijdrage.