Geachte IKEA,

Ieder mens, waar ook ter wereld, wordt op enig moment geconfronteerd met omstandigheden die het uiterste van hem vergen, die zijn leven opdelen in een vóór en een na: oorlogen, ernstige ziekte, hongersnood, het verlies van dierbaren, of, zoals in mijn geval, het in elkaar zetten van uw BJURSTA uitschuifbare eettafel voor vier tot zes personen.

Om herhaling van trauma’s uit het verleden te voorkomen, had ik alvast de hulp ingeroepen van een bevriende ingenieur met een PhD in hardware design aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT) in Cambridge. U vindt zijn cv in de bijlage van deze brief. Hoewel zijn rol slechts facilitair van aard was, bleek hij van onschatbare waarde. Zijn meegebrachte gereedschap bestond onder meer uit een slijptol, MIG/MAG lasapparatuur, een lamellendeuvelfrees en niet één, maar twee betonscharen. Kortom, een veel uitgebreider assortiment dan enkel de hamer en kruiskopschroevendraaier die u in de – verder tekstloze – instructiefolder aanbeveelt. Niemand kan dus beweren dat ik me onvoorbereid in dit avontuur heb gestort.

Nadat ik beide dozen van de BJURSTA eettafel voor vier tot zes personen had opengemaakt, vroegen de bevriende ingenieur en ik ons af waarom dit bouwpakket uit maar liefst 127 verschillende onderdelen bestaat. Waarom zo absurd veel voor een blad met slechts vier poten? En wat is dat eigenlijk voor een raar oneven getal? De bevriende ingenieur, die heeft doorgeleerd voor rekenen, wist me zelfs te vertellen dat dit een priemgetal is.* Dat beangstigde me een beetje. Is het niet veel logischer dat de totale hoeveelheid componenten – zeker gezien het aantal aanschuifbare personen – deelbaar is door zes, vier, of in ieder geval twee, in plaats van alleen door zichzelf? Ontbreekt er misschien iets in het pakket? Heeft de dienstdoende assemblant aan de lopende band zitten slapen? Is dit project dus al bij voorbaat gedoemd te mislukken? Met andere woorden: wilt u mij soms kapotmaken?

Hoewel we nog niet eens waren begonnen, leek dit ons een goed moment om een korte pauze in te lassen.

Ik ben niet religieus opgevoed, maar volgens de bevriende ingenieur leert de bijbel ons dat alle lijden voortkomt uit de vraag ‘waarom ik?’ In casu: waarom zit uitgerekend ik opgescheept met een uitschuifbare priemtafel voor vier tot zes personen? Juist in dit soort gevallen van geestelijke nood kunnen oude geschriften troost en inzicht bieden. Jezus was niet voor niets de zoon van een timmerman.

U mag best weten dat ik vandaag even een traan heb moeten laten, daar schaam ik me niet voor. In het begin uit zelfmedelijden om mijn lot en twee linkerhanden, maar later, toen het werk langzaam toch leek te vorderen, huilde ik vooral van geluk en uiteindelijk zelfs van trots dat de BJURSTA ondanks alles toch nog gestalte heeft gekregen. Ik heb zelfs nog wat onderdelen over!

Daarom wil ik u langs deze weg hartelijk bedanken. Met uw uitschuifbare mysterie heeft u de klusser in mij doen ontwaken – wie had dat ooit gedacht? Volgend jaar vraag ik een accuschroefboormachine voor mijn verjaardag, met bitjes! Ik heb me in jaren niet zo mannelijk gevoeld.

Met vriendelijke groeten,

A

_________________

* 127 is niet zomaar een priemgetal, maar een Mersennepriemgetal, vernoemd naar de Franse wiskundige uit de zeventiende eeuw. Dit is een positief geheel getal dat precies één kleiner is dan een macht van twee, waarvan het exponent zelf ook weer een priemgetal is, in dit geval zeven: 127 = 2⁷ – 1.

Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2015 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.