Cyste

 

Als mijn echtgenoot niet zo griezelig goed in wiskunde was geweest, zou hij schoonheidsspecialist zijn geworden. Hij verdient zijn geld in Amerika met Booleaanse logica, maar niets geeft hem meer voldoening dan het uitknijpen van een rijpe puist. Dat heeft hij van zijn moeder.

Nu is het vooral een hobby. Een hobby die hij helaas niet op zichzelf kan uitoefenen. Afgezien van twee grote moedervlekken die als achtertepels tussen zijn schouderbladen uitsteken, heeft hij een puntgave huid, dus valt hij noodgedwongen terug op mij, want met mijn lijf valt dermatologisch altijd wel wat te beleven.

Ik ben geboren met een raadselachtige beurse plek op mijn rug die later operatief is verwijderd. Om het litteken zit een vlek in de vorm van Brazilië die nooit bruin wordt. Links op mijn kaak en op mijn schouder heb ik juist weer te veel pigment, en de rest van mijn lichaam is bezaaid met wolken sproetjes waar kinderen allerlei Disney-figuurtjes in kunnen ontdekken.

In de puberteit waren mijn jeugdpuistjes zó hardnekkig, dat ik een vol jaar lang – van mijn vijftiende tot mijn zestiende – rondliep met één en dezelfde pukkel op mijn rechterwang. Als je goed keek, zag je dat de witte punt in het midden subtiel mee klopte op het ritme van mijn hartslag.*

Na je 35ste begint de zwaartekracht op je in te werken. Zodoende is mijn gezicht weliswaar opgeklaard, maar de acne is afgezakt naar mijn rug. Sinds kort prijkt rechts naast mijn wervelkolom zelfs een cyste ter grootte van een flink kwartelei. Toen ik mijn echtgenoot hierover vertelde, hoorde ik aan de andere kant van de lijn zijn adem even verzwaren. Of ik die alsjeblieft voor hem wilde bewaren, hijgde hij.

Wanneer ik aanstaande maandag land in Austin, zal ik hem moeten teleurstellen. Eergisteren heb ik het kwartelei operatief laten verwijderen in een privékliniek op de Zuidas [zie foto], want ook in de liefde moet je soms voor jezelf kiezen. Hij zet zijn duimen maar ergens anders in.

 

* Uitknijpen durfde ik toen niet. Die zichtbare pukkel was slechts het topje van de ijsberg: onderhuids voelde ik dat het hele ding een diameter van ruim vier centimeter had. Bovendien had ik voor het vak Duits net Die schwarze Spinne (Jeremias Gotthelf, 1842) gelezen, waarin een soortgelijke puist op de wang van een boerin openbarst en duizenden kleine spinnetjes laat ontsnappen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Arjen van Lith

Arjen van Lith (1971) is journalist, schrijver en kunstenaar. Sinds acht jaar woont hij in de Verenigde Staten, eerst in Austin en nu in Pittsburgh, waar hij werkt aan zijn sleutelroman en andere projecten