Eén van de paradoxen van het vak van journalist is dat hij, de journalist dus, intens plezier in zijn werk heeft wanneer er ergens onverwacht iets afschuwelijks gebeurt. Terwijl de rest van de wereld zich in shock voor de buis verdringt, beleeft hij zijn finest hour.

Zelf voelde ik een diepe, onvergetelijke voldoening op 2 november 2004, na een geslaagde reportage over de moord op Theo van Gogh. In de intercity vanuit Hilversum terug naar huis sidderde ik nog na van de opwinding, terwijl een bitter mengsel van kantinekroketten en filterkoffie zich een weg door mijn spijsverteringskanaal vrat en langzaam langs mijn gespannen kringspier in mijn onderbroek sijpelde. Dit is waar je het voor doet.

Eerder vandaag was ik bezig met een stukje over mijn ontmoeting met een Texaanse oorlogsveteraan, maar net toen ik bijna klaar was, brak het nieuws over de seksuele vuilspuierij van Donald Trump, die – nota bene op video – in 2005 aan het kleine neefje van George W. Bush had toevertrouwd dat hij vrouwen graag bij de poes grijpt.

In mijn jaren bij Het Nieuws heb ik genoeg naïviteit verloren om te weten dat dit verhaal niet op zichzelf staat. Dit is zo’n dag waarop journalisten klaarkomen. Dit is ook zo’n dag waarop ze als pionnen in een veel groter schaakspel over het bord worden geschoven. Er speelt meer, durf ik te stellen, al heb ik nergens bewijzen voor.

Wat nu volgt is zuiver complotdenken.

Afgelopen dinsdag meldde Julian Assange, oprichter van de ooit heldhaftige klokkenluiderswebsite WikiLeaks, dat hij nieuwe, schadelijke informatie over Hillary Clinton zou publiceren. Assange haat Hillary Clinton. Van de zomer bracht WikiLeaks een reeks gehackte e-mails van de Democratic National Committee naar buiten waaruit het vermoeden rees dat het comité Bernie Sanders, Clintons linkse concurrent in de Democratische voorverkiezingen, de voet dwars had gezet. Amerikaanse speurneuzen vermoedden toen al dat Russische geheime diensten achter de hack zaten. Niet toevallig beschuldigde de regering Obama Rusland vanochtend officieel van de computerinbraak. Die beschuldiging, waarvan de timing ongetwijfeld is afgestemd met de Clinton-campagne, legde de basis voor de rest van de dag.

Vanmiddag had de Washington Post – vanaf het begin fanatiek pro-Clinton – de poezenprimeur over Trump, inclusief belastend videomateriaal. De scoop zorgde voor nog een noviteit in deze campagne: knarsetandende excuses van Donald Trump. Tot nu toe is het nog volstrekt onduidelijk wie o wie de krant aan die beelden heeft geholpen…

Een paar uur later publiceerde spuit elf WikiLeaks een nieuwe lading gehackte e-mails, ditmaal van en aan John Podesta, de campagneleider van Hillary Clinton, met daarin onder meer een samenvatting van de toespraken die zij een paar jaar geleden voor veel geld bij Morgan Chase en andere banken had gehouden. Sinds Clinton haar campagne begon, hangen die speeches als een zwaard van Damocles boven haar hoofd. Ze zouden aantonen dat ze aan de leiband van het grote geld loopt. Overigens is in die samenvattingen op het eerste gezicht weinig wereldschokkends te vinden, maar dat maakt nu weinig uit. Nu heeft toch niemand het er meer over.

Dit hele circus voltrekt zich nog geen twee dagen voordat het volgende debat tussen Trump en Clinton van start gaat. Volgens geruchten heeft the Donald onder normale omstandigheden al de grootste moeite om zijn kop langer dan een half uur bij één en hetzelfde onderwerp te houden, dus op een gedegen voorbereiding hoeft niemand meer te rekenen. Hij heeft het nu veel te druk met counterpunchen, terwijl Hillary alvast de volgende kick in the dick voorbereidt.

In deze strak geregisseerde mediastorm zou je bijna vergeten dat er ook nog een échte orkaan over Amerika raasde.

______________________

Kent u toevallig een potentiële Trump-stemmer? Download dan hier uw eigen Make America Sane Again ansichtkaart, stuur ‘m naar een Trump-supporter in uw kennissenkring en houd Donald Trump uit het Witte Huis.

Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2014 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.