In zijn huis in Nieuwkoop, bij de kapstok in de gang, lag de tas van mijn vader op z’n kant, alsof hij hem direct na binnenkomst had laten vallen, en waarschijnlijk was dat ook zo. In de hoeken hadden de naden losgelaten. Zijn tas zat zó vol, dat de grote leren flap niet verder dan half over de bovenzijde heen sloeg, waardoor een deel van de inhoud – opgepropte mappen en rapporten met aanvullingen in de kantlijn – zichtbaar en onbeschermd bleef.
Onder de neergestorte tas liep een barst over de plavuizenvloer, ongetwijfeld veroorzaakt door de harde landing. De metalen gesp van het hengsel was verbogen en kon het ieder moment begeven. Op de plekken waar de tas en mijn vader elkaar het vaakst hadden geraakt, vertoonden ze allebei schuurplekken: mijn vader op zijn linkerschouder bij zijn nek; de tas aan de binnenzijde van het hengsel, die dezelfde kleur groen als zijn winterjas had aangenomen.
Om een idee te krijgen van het gewicht van de tas, schopte ik er een paar keer voorzichtig tegenaan. Eerst een punter en daarna, om mijn grote teen te sparen, met de binnenkant van mijn voet. Geen beweging in te krijgen.
Omdat de meeste kracht in je benen zit, wurmde ik mezelf onder de leren schouderband en probeerde me vervolgens met tas en al op te richten, maar ik kwam niet verder dan een wiebelige hurkzit, dus de tas moest haast wel zwaarder zijn dan ikzelf. In een uiterste krachtsinspanning kreeg ik hem heel even van de grond en ik wankelde als een overmoedig gewichtheffertje door de hal, totdat I., mijn stiefmoeder van mijn derde tot mijn elfde jaar, me streng tot de orde riep: ‘Afblijven jij! Dat is je vaders Project!’*
Binnen, in de woonkamer met uitzicht over de Nieuwkoopse Plassen, lag mijn vader te snurken op de bank met een klam washandje over zijn ogen en een smeulende sigarenpeuk tussen zijn vingers, terwijl Harmen Siezen op de nieuwe kleurentelevisie het achtuurjournaal voorlas. Als ik later groot ben, sprak ik met mezelf af, neem ik nooit een Project.
____________________
* Pas jaren later kwam ik erachter dat op de vensterbank in Nieuwkoop, naast de verrekijker en een verdroogde varen, een kleine maquette van het Project stond: een spiegeltoren die naast de drie reeds bestaande gebouwen van het Fashion Center in Amsterdam moest verrijzen. Het Project heet tegenwoordig Fashion Garden, maar als mijn vader de uiteindelijke realisatie zou hebben meegemaakt, had het in hoofdetters zijn eigen naam gedragen, al was het maar om zijn vader, mijn opa dus, eindelijk te laten voelen dat z’n zoon geen mislukking was – een opgeheven middelvinger uit glas en beton.
Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2015 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
