Ik ben dun, altijd al geweest. En volgens sommigen zelfs dunnende. Toen ik studeerde en in het weekend de vuile was terug naar Krommenie bracht, riep mijn moeder elke keer dat ik wéér was afgevallen. In werkelijkheid hang ik al jaren stabiel onder mijn streefgewicht, net boven knokig.
Dun zijn heeft voordelen. Kleren staan je beter en mensen denken dat je slim bent, want dik is dom. Dat gaat natuurlijk heus niet altijd op, maar met mijn metabolisme ben ik de laatste om dat vooroordeel te ontkrachten.
Mijn M. is ook een goed voorbeeld: een bovengemiddelde schedelomtrek maar armen als twijgjes. Als hij een tas boodschappen de trap op heeft getild, blijven zijn biceps nog minutenlang natrillen. Te weinig gebruikt in z’n leven. Voor M. is zijn lichaam vooral een vervoermiddel van zijn hoofd.
Dun is mooi en slim, maar ook een beetje slap. Om wat weerbaarder te worden, hebben we daarom toch besloten een Iron Gym: The Total Upper Body Workout Bar in huis te halen, want ik sport het liefst achter gesloten deuren. Sinds eergisteren hangt bovenin de doorgang naar de badkamer een buizenconstructie met overal handgrepen die allemaal andere spiergroepen bedienen.
De Iron Gym maakt gebruik van je eigen lichaamsgewicht, en als ik de afgelopen 48 uur ergens een teringhekel aan heb gekregen, dan is het mijn eigen lichaamsgewicht. Pull ups, sit ups, push ups, dips; je zeult steeds je hele lijf mee.* Voor iemand die zo weinig weegt als ik, ben ik niet te tillen.
In combinatie met de juiste verhouding eiwitten en koolhydraten belooft de Iron Gym spectaculaire resultaten voor het gehele bovenlijf, maar het moet wel van heel ver komen. Als ik me optrek, maak ik met mijn benen stuwende touwklimbewegingen in het luchtledige. Dat M. überhaupt blijft hangen, dankt hij puur aan zijn gameduimen.
‘It’s important to set realistic personal goals,’ zegt de begeleidende folder, want als je weet waar je naartoe werkt, blijf je langer gemotiveerd. M. heeft bedacht dat hij in september tien pull ups wil halen.
Ik zie mezelf in de badkamerspiegel tegenover de Iron Gym. Een kalende veertiger aan een stang. Wit lijf, rooie kop, elke inspanning een stukje dichter bij een TIA. Mijn persoonlijke einddoel is ripped, maar ik begin me af te vragen hoe realistisch dat is.
Mijn fitnessregime mag mijn literaire carrière niet in de weg gaan zitten. Het kost allemaal zeeën van tijd en ik heb nu eenmaal een schrijverslijf in de traditie van J.D. Salinger – smalgeschouderd en rusteloos, zonder vetreserves. Dat is ook iets om trots op te zijn. Hetzelfde geldt voor M.: het zou mooi zijn als hij zelfstandig een jampot open kon draaien, maar bodybuilders winnen doorgaans geen Turing Awards. Hij kan de boodschappen ook laten bezorgen.
________________________
* Ik streef naar het 5x5x5 schema: vijf keer alle oefeningen vijf keer gerepeteerd en dat dan vijf keer per week. Gisteren heb ik de frequentie terug moeten schroeven naar 5x3x2, de repetities egaal gespreid over de hele dag, want het lichaam heeft ook rust nodig om te herstellen.
De Turing Award, vernoemd naar Alan Turing, is de hoogste onderscheiding in de informatica.
Arjen van Lith (187cm – 75kg) is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2015 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
