Sinds kort hebben we een nieuwe televisie. Een slimme, met een schermdiagonaal van bijna anderhalve meter, WiFi en high definition beeldkwaliteit. Ik ben er hartstikke blij mee, al had de timing achteraf beter gekund: gezien het moment van aanschaf – vlak voor de aftrap van het EK – zal mijn aankoop bij Samsung officieel worden aangemerkt als ‘voetbalgedreven’, maar niets is minder waar.*
Thuis liepen we vroeger hopeloos achter op technologiegebied. Tot diep in de jaren tachtig moesten we ons behelpen met een zwart-wit televisie, al heb ik dat nooit als een gemis ervaren. Elk medium vervlakt de werkelijkheid die het representeert; ik kleurde de grijstinten in met mijn fantasie.
De overstap van zwart-wit naar kleur verliep niet voor iedereen in onze familie even makkelijk. Mijn oma, die de oorlog nog had meegemaakt, zette voordat Ron’s Honeymoon Quiz begon eerst haar zonnebril op, anders kwam het veel te hard aan. Ik had dat probleem toen niet, maar sinds die nieuwe Samsung aan de muur hangt, begrijp ik haar beter.
Mijn nieuwe televisie heeft het menselijk gezichtsvermogen ingehaald. Het beeld geeft meer pixels, meer details weer dan ik met het blote oog kan waarnemen. Dat komt spectaculair tot z’n recht bij Game of Thrones, maar veel minder tijdens reclameblokken, waarin ik ongevraagd word geconfronteerd met een invasieve close-up van Gaston van de Postcodeloterij en beeldvullende kalknagels in HD. Sowieso verdienen de meeste programma’s die kwaliteit niet.
Die haarscherpe pixelfetisj van mijn nieuwe breedbeeldtelevisie doet me terugverlangen naar de imperfecties van onze oude toestellen die me – ieder op hun eigen manier – de vrijheid boden om zélf te interpreteren wat ik niet zag, zoals je altijd doet bij het lezen van een boek. Mijn Samsung legt me alles uit, maar ik wil liever iets te raden overhouden.
Er zit schoonheid in ruis. Er zit humor in het scheefgetrokken beeld van een oude videocassette. Er schuilt mysterie in gebrekkig contrast. Alle kunst is gecultiveerd onbegrip.
___________________________
* We kijken af en toe wel naar het EK, vooral omdat M. het leuk vindt hoe de spelers van het winnende team na afloop op hun buikje over het gras glijden naar hun supportersvak. Zelf speur ik de wedstrijden af op zoek naar nieuwe haarmodetrends voor jonge mannen met beginnende kaalheid.
Arjen van Lith (1971) is journalist en schrijver. Hij debuteerde bij De Harmonie met de verhalenbundel Mijn Snor. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin (Texas), waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
