Vroeger lagen al mijn geheimen handig bij elkaar, in één simpele beweging mee te graaien als de nood aan de man was. Wanneer je de scheepslade onder mijn bed verder dan dicht doorduwde tot ‘ie de muur raakte, ontstond achterin een kleine opening, een sleuf van hooguit vijftien centimeter waar alles wat privé was doorheen paste.
Spaargeld, aangezuiverd met een biljet van één miljoen gulden met Willem de Zwijger erop en waarvan mijn moeder zei dat het nep was, een setje oorbellen, gejat van mijn zus, Man Alive Dressing the Free Way*, en – vraag me niks – mijn melktanden in een doosje; alles gebundeld in een gebruikte handdoek, klaar om te vluchten. Een andere optie was om het hele pakket uit het raam te gooien en zelf op m’n kamer te blijven tot de kust weer veilig was.
Sinds ik begin deze maand ons Amsterdamse appartement op Airbnb heb gezet, denk ik veel na over de handzaamheid van kindergeheimen en over hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. De hele studeerkamer, het enige afsluitbare vertrek binnen het huis, staat tot aan de nok toe volgestouwd met persoonlijke spullen.
Om mijn gasten niet onnodig te choqueren, heb mijn huis zoveel mogelijk ontgayed. Mijn verzameling Butt Magazines, normaal gesproken prominent op de salontafel: onderin een verhuisdoos. De kalender met het blote broertje van vriendin B. op een racefiets: omgekeerd in een la. Mijn sport- en onderbroekencollectie: achter slot en grendel. Uit de badkamer heb ik elke tube, elk pompje met ook maar de minste wrijvingsverzachtende inhoud preventief geruimd. Niets zichtbaars kan de tere heteroziel nog schaden, al ben ik er te laat achter gekomen dat ik de gootsteenonstopper op de badrand heb laten staan. Daar baal ik van.
Op sommige plekken zit de mannenliefde letterlijk ingemetseld in ons appartement. Zesendertig op tegels geglazuurde filmframes uit The Perfect Human** – anderhalve seconde het perfecte jongensachterhoofd met een hand in de nek en blote schouders onder een wit hemdje – beslaan de spatwand in de keuken.*** Boven het bed in de slaapkamer hangt een wandvullende, tot volledige abstractie gepixelde homoseksafbeelding die je alleen kunt onderscheiden wanneer je buiten vanaf de bushalte door het raam naar binnen kijkt of als je je lenzen uitdoet. Die heb ik toch laten hangen. Dat is kunst.
Nooit eerder heb ik door de ogen van een hetero naar mijn eigen woning gekeken. Hoeveel ik ook ontruim; mijn geaardheid heeft zich in alle hoeken en kieren genesteld. Dit weekend zijn de eerste gasten gearriveerd, een jonge Fransman en zijn vriendin. Net stel, ruimdenkend, schat ik. De recensie moet nog komen, maar misschien hebben ze vanwege alle onvermijdelijke exotische invloeden wel een paar extra spannende nachten in dat grote roze homobed. Ik hoop het. En dat ze onderzetters gebruiken op de eettafel, anders krijg je kringen.
_____________________
* Charles Hicks, Simon & Schuster, 1984. Elders – ik weet niet meer precies waar – heb ik eerder vermeld dat met name het hoofdstuk Swimwear me destijds mateloos opwond. Bij gebrek aan herenporno bestond mijn nachtliteratuur verder uit een verrassend homo-erotische mangastrip die ik voor mijn verjaardag had gekregen en Lieve jongens van Gerard Reve (Polak & Van Gennep, 1973).
** Jørgen Leth, 1967. Eigenlijk zijn de afbeeldingen op de tegels afkomstig uit The Five Obstructions (2003), waarin Lars von Trier aan Leth opdraagt The Perfect Human vijf keer opnieuw te maken volgens zeer strenge richtlijnen, door Von Trier zelf opgelegd. De tegels zijn stills uit de cartoonversie.
*** Zie foto.
Arjen van Lith is journalist en schrijver. Hij debuteerde in 2015 met de verhalenbundel Mijn Snor bij De Harmonie en publiceerde diverse korte verhalen in (literaire) tijdschriften. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin, Texas, waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
