Toen ik nog op de basisschool zat, gingen mijn tweelingzus en ik iedere zomer een paar weken naar mijn vader, die in die tijd aan de Nieuwkoopse plassen woonde – de ideale omgeving voor iedere luie opvoeder: ‘s morgens smeet hij vanaf zijn balkon een luchtbed in het water en wij waren verder de hele dag zoet.
Tijdens die vakanties was ik bang dat ik, als ik te lang in Nieuwkoop zou blijven, op den duur zou vergeten hoe mijn moeder eruitzag. Iedere avond voor het slapen gaan probeerde ik me haar gezicht voor de geest te halen: grote groene ogen, volle lippen en lang, zwart haar dat toen al een beetje grijs aan het worden was. Ik kende het werkwoord ‘romantiseren’ nog niet, maar eenmaal terug in Krommenie viel ze me toch een beetje tegen.
Mijn vader overleed op 3 juni 1990, de dag na een onvergetelijk concert van Prince in de Kuip. Dat herinner ik me nog precies, omdat ik die ochtend hinderlijk in mijn lyrische ontbijttafelrecensie werd onderbroken door een telefoontje vanuit het ziekenhuis. De timing van iedere dood is ongelukkig, maar mijn vader spande de kroon: ik zat midden in mijn eindexamens.
Nu, in 2016, ben ik vergeten hoe mijn vader er precies uitzag. Ik heb geen enkele foto van hem. Ook op internet is niets over hem te vinden. Google genereert weliswaar 17.700 hits op “Pieter van Lith”, maar geen één daarvan gaat over hem. Op zijn 47ste is hij zó vroeg overleden, dat het lijkt alsof hij nooit bestaan heeft.
(…)
Kortgeleden kreeg ik post op mijn werk. Ik krijg nooit post op mijn werk. Het pakketje was simpelweg geadresseerd aan Arjen van Lith, RTL Nieuws, Hilversum. Geen afzender. Erin zat een suède etuitje dat me vaag bekend voorkwam, met daarin een transparante leesbril die me eveneens vaag bekend voorkwam.
Een opgraving, anders kan ik het niet noemen. Iemand – geen flauw benul wie – heeft me zomaar, uit het luchtledige, een artefact van mijn vader in de schoot geworpen, ruim 25 jaar na zijn dood. Anoniem en overduidelijk met de vaste bedoeling om niet achterhaald te worden. Geen handschrift op de envelop, geen begeleidend briefje, geen vingerafdrukken, niets.
Ik zou niet weten wie ik hiervoor moet bedanken, dus doe ik dat maar langs deze weg, in het openbaar op dit blog. Heel hartelijk bedankt, lieve meneer/mevrouw, voor deze archeologische schat die voor mij niet alleen van grote emotionele waarde is, maar ook van zeer praktische: papa’s bril komt precies op het moment dat mijn eigen sterfelijkheid me dicht genoeg genaderd is om hem binnenkort daadwerkelijk in gebruik te nemen.
_______________________
Arjen van Lith is freelance journalist en schrijver. Hij debuteerde bij De Harmonie met de verhalenbundel Mijn Snor. De meeste maanden van het jaar woont hij in Austin (Texas), waar hij werkt aan een bundeling van de brieven die hij ooit aan zijn kapper schreef, en aan een roman over zijn opgroeien in dorpsmetropool Krommenie.
