[p. 413]
‘I am Monica Langley’ zegt Monica Langley,
de vrouw van de Ambassadeur uit Ierland.
Ik laat haar binnen in de tuin met
ijskoude nachtwind en lijzige pauwen.
Op het terras prijkt Henri Salvador, Aartshertog
van Oostenrijk, en vertoont een treffende gelijkenis
met Wim Kolstee, trombone, van de Dutch Swing College Band.
(Deze opname werd niet gemaakt in het Kurhaus
te Scheveningen op 12 april 1962).
De Duques de Bailén drinken rosé champagne.
Als Napoleon maar beter naar Talleyrand
had geluisterd zou de rampzalige slag
bij Bailén trouwens nooit hebben plaatsgevonden.
Meneer de Novera (mevrouw de Novera is ook
aardig) geeft een korte uiteenzetting over
het ontwerpstatuut voor de Spaanse Sahara.
Een andere hoge gast is opgehouden in Rome
(zie verder onder Concordaat) en heeft dus
op het laatste moment helaas moeten afzeggen.
De heesters worden onder complimenten
bedolven en bij het zwembad klinkt
beschaafd gelach. Big Butter and Egg Men.
De Franse Ambassadeur verwisselt zijn
witte smokingjasje (vorige standplaatsen:
Singapoure en ‘s-Gravenhage) voor een zwart.
Aan Mrs. Langley vertel ik in het Holland Festival
[p. 414]
eens een voorstelling van Shaw’s ‘Joan of Arch’
gezien te hebben van het Dublin State Theatre.
De hoofdrolspeelster heette Shioba Mc. Kenna,
(uit het engels): ‘speelt zij nog steeds’?
Glanzend kijkt zij voor zich heen, Monica Langley,
ze is uitstekend op dreef vanavond.
Lees de Tirade Blog
Een oude kunst
Ik stond laatst met een vriend, een heel goede pianist, in een antiquariaat in Amsterdam. Hij was me komen opzoeken, al konden we helaas geen quatre-mains spelen: ik heb geen piano in mijn studio. We konden wel naar boekhandels. Hij is een groot liefhebber van Belcampo, dus hij speurde de ‘b’ af. Ik keek bij...
Lees verderStapels
Kringloopwinkels en antiquariaten zijn levensgevaarlijk plekken – ik kan nooit de deur uitlopen zonder een overdaad aan boeken in mijn tas, al heb ik eigenlijk geen rooie cent meer over. Die grote kasten met tweedehands boeken, ze maken me bijna beschamend hebberig. En dan de geur, die heerlijke, muffe geur van boeken die al een...
Lees verderDromen aan de reling
(De wereld in stukken 44) (voor J.) De meest romantische vrijwel filmische scène: J. en J. ontmoetten elkaar in de jaren ’50 op een station in Tasmanië (of Australië). Hij zag haar staan op het perron terwijl zijn trein al op gang kwam, herkende haar uit Nederland en besloot in een split second dat hij...
Lees verder
Blog archief