[p. 37]
De meeuwen tussen Holwerd en Ameland
leven bij de gratie van de veerboot:
Ze volgen het schip op eetbare afstand,
duiken gewiekst het kielzog in,
kopje onder onder luid gekrijs.
Ze zijn gebaat bij het varen
niet bij het eindpunt van de reis.
[p. 38]
Een zandstraal wind in de rug
ergens tussen de badweg en Het Hon
het strand een aftelrijm van palen.
Waar de zee nog dun is als een pink
rollen strandlopertjes als biljartballen
over het laken van het water
overrompeld soms door zeeschuim,
dat er schuine strepen trekt.
En waar het duin verzandt
ontstaan om wrakhout, flessen, banden
nieuwe duinen, niet hoger dan mijn hiel,
en tussen duin en water: wij,
onze stappen ongeteld, het is de wind
die ons doet lopen.
[p. 39]
Boven Nes de eerste schicht
daarna overal aan de horizon
waaiers van kortstondig licht.
De duinen kijken op noch om.
Zelfs het wentelen van wieken vuur
laat hen al sinds heugenis koud.
[p. 40]
De dunne dag boven het vasteland
dooft de lichten van de kerstboom,
die bovenin de mast, afgetuigd door weer en wind
zijn laatste dagen telt.
Nog acht keer Holwerd
en het is nieuwjaar.
Het schip vertrekt met een spoor van schuim,
gevolgd door een wolk van meeuwen.
Naast me op de kade wuift een vrouw zich warm,
bij het afscheid vond haar verloofde nauwelijks tijd
voor de aftocht. Ze is onaangedaan,
al jaren vaart hun liefde af en aan.
Als de boot de helft zo klein is,
is het volle dag, boordlichten worden uitgedaan,
ik draai me om en zie nog net
dat ook de vuurtoren wordt afgezet.
Lees de Tirade Blog
Vraagtekens achter al ons weten – over vogels
Larousse 12 Zouden mooie en exorbitante vogels zeldzamer worden omdat ze om schoonheid door mensen bejaagd worden? Een aantal zonderen zich van deze veronderstelling al af: we cultiveren soorten die we zeer mooi vinden voor volières en tuinen, de pauw of de goudfazant. Maar nietige onaanzienlijk vogeltjes hebben wel als voordeel dat ze de blik...
Lees verderMeer dan vijftig
Ik ben geen spelletjesman, maar omdat we toch in Moncarapacho waren en die tafel er toch stond en vriendin K stralend vier stenenhoudertjes op tafel had gezet en ik graag wilde meedoen met alles wat mijn vrienden deden en het om Rummikub ging – waarvan ik me vaag de regels kon herinneren – schoof ik...
Lees verderDe wind
De wind komt over zee tegen de heuvel op, schudt de verdroogde vruchten uit de Alfarroba. Hard als kiezels tikken de peulen op het plaatstalen dak boven mijn hoofd. De wind is warm, Marokkaans, heeft maar een beetje water hoeven oversteken voordat hij hier mijn kleren van de waslijn blies. Na het eerste licht stap...
Lees verder
Blog archief