Tip 1: Herkenning
Heeft u dat nou ook? Dat alles zo herkenbaar is? Elke dag als ik thuis kom, en mijn kat me angstig aankijkt, laat ik me op de bank zakken en denk ik: dit is echt thuiskomen voor mij. Onderzoek* heeft aangetoond dat vrijwel honderd procent van de mensen zich herkent in herkenbare situaties. Ik zou dat graag het teletubby-effect willen noemen. Want nog een keer is zoveel lekkerder dan voor het eerst. O, het warme bad van herkenning, van weten waar je aan toe bent, van bevestigd krijgen wat je al weet. Geen onzekerheid, geen verrassingen. Tegen die heerlijkheid is geen mens opgewassen.
Als je maar lang genoeg wacht, wordt alles herkenbaar. Het been-there-done-that-gevoel moet zo tegen de negentig toch de overhand krijgen, lijkt me. Maar veel mensen (U ook? U ook?) willen niet wachten tot hun negentigste voor ze een beetje comfortabel kunnen achteroverleunen in de rolstoel des levens. We willen beslagen ten ijs komen. We willen weten wat we niet weten. We willen herkennen wat we niet kennen. Alles als we ons maar niet onzeker hoeven te voelen. Als ik er zo over nadenk is het egoïstisch eigenlijk, om een ander niet mee te laten meeprofiteren van dat hetgeen jij door schade en schande hebt geleerd? Vind u dat ook niet? Gruwelijk gewoon. Gelukkig biedt het internet hoop.
7 tips voor goed slapen
8 irritante dingen die alle mannen doen tijdens de seks
9 tips om gelukkig te worden
10 manieren om uit de gevangenis te breken
11 dingen waar je je schuldig over kunt voelen als moeder
12 verschillen tussen mannen en vrouwen (in het Italiaans)
13 tips tegen depressie
(sprongetje)
21 tips om muggen te weren
(ik zet mijn verdubbelaar in)
42 manieren om liefde en respect te krijgen
(nog een keer! Min één)
83 redenen om van Warren Buffet te houden
Tip -1. Vervreemding
Laatst kwam ik thuis. Mijn huiskamer was koud en leeg, op een kat na die op me afliep met doodsangst in de ogen. Ik liet me op de bank zakken en dacht: is dit alles? Onderzoek heeft aangetoond* dat eigenlijk niemand een idee heeft waar we nou helemaal mee bezig zijn. Al heb ik geen idee of dat waar is. Of wat waar is? Of waar wat is? Daarom ploeteren we lekker voort door het absurd universum. En laten we ons meesleuren door die grauwe sloot des levens, waarin, op de groezelige bodem, gek genoeg een hoop rolstoelen liggen.
Hoe ouder we worden hoe vreemder alles wordt. De onbegrijpelijkheid van het leven neemt ondraaglijke vormen aan soms. Bijvoobeeld als je leest dat er een zeekat is die zijn houding aanpast aan de richting van de strepen op het behang van de kamer waarin zijn aquarium staat. Dat krantenknipsel uit 2011 vond ik opgevouwen in mijn collected stories bundel van Lydia Davis.
What she knew.
People did not know what she knew, that she was not really a woman but a man, often a fat man, but more often, probably, an old man. The fact that she was an old man made it hard for her to be a young woman. It was hard for her to talk to a young man, for instance, though the young man was clearly interested in her. She had to ask herself, Why is this young man flirting with this old man?
Lydia Davis (uit: Break it Down)
Is mijn kat eigenlijk ook een meester van camouflage, vroeg ik me daarna af. Alie, zeg het me, probeerde ik. Je bent geen zeekat, maar toch, zou je je streepjes aanpassen aan het behang als ik behang had? En geldt het alleen voor streepjes, of ook bij ballonnetjesbehang? Het meest onuitstaanbare is dat ik het idee heb dat ze wel probeert te antwoorden maar dat ik haar niet versta. Zij mij wel. Om me duidelijk te maken dat ze me geestelijk de baas is, groet ze me elke ochtend met een duidelijk verstaanbaar hallo.
Kijk svp). “Ik heb last van optimistische buien. Dan zie ik het ineens weer helemaal zitten. Dan zie ik het ineens allemaal goed komen. Dan heb ik er ineens weer zin in. Dan heb ik zó’n vertrouwen. Dan denk ik ja het kan, ja ik wil, ja we zullen. Dan wil ik het uitschreeuwen, dan wil ik het van de daken schreeuwen. (…) En mijn eigen vrienden zullen zich van me vervreemd voelen. Ze zullen zich van me afwenden. Ze zullen hun hoofden schudden en zich omdraaien. En ze zullen in het café afspreken, zonder mij. En napraten over hoe idioot ik doe. En ze zullen het eens zijn: die is niet normaal, daar heb je niets aan. En ze zullen me vergeten. Dus als ik weer zo’n bui op voel komen dan zet ik mijn telefoon uit. Dan doe ik de gordijnen dicht en hou ik me vast aan het matras. En wacht ik tot het over is.” (uit aflevering 2: Zelfhaat).
* Voetnoot <#// error_ z3235:ben>je>stapel?\\#>. Onderzoek, welk onderzoek? Kan wetenschap eigenlijk iets aantonen? Daar had natuurlijk moeten staan: wetenschap heeft nog niet weerlegd dat. Het schijnt trouwens dat onder vrouwen die Mies heten vaker depressie wordt vastgesteld (uit: de niet weerlegde correlaties van misdadiger Diederik S.)
