De Coen Brothers hebben het weer voor elkaar, een sterke film over een anti-held. Inside Llewyn Davis vertelt het verhaal over een folk-muzikant die er net niet komt, talent genoeg, maar alles zit tegen. Het personage is gebaseerd op Dave van Ronk, een folk-zanger die in het midden van een groep getalenteerde musici in de 60-er jaren de enige is die volstrekt onbekend bleef. Er is meer nodig dan talent. De Coen Brothers hebben hem in de liefdevolle film aan de vergetelheid ontworsteld. Zanger-acteur Oscar Isaac zet een geweldige rol neer.
Dit is prinses Angeline, de foto werd weer een grove halve eeuw eerder gemaakt in Seattle in 1896 door Edward Sheriff Curtis. Angeline was de dochter van Chief Seattle, de naamgever van de stad, een belangrijke Native American, hoofdman van de Duwamish, die vooral bekend werd door een speech die hij hield in 1854. Aan die speech is nogal wat mythologie vastgekoekt. Op een vergadering in het open veld, waarin de kwestie van land voor de settlers besproken werd, kreeg eerst gouverneur Stevens het woord, vervolgens stond Chief Seattle op, legde zijn hand op het hoofd van de veel kleinere gouverneur, en stak in het Lushootseed een speech af van een goed half uur… Er waren daar weinigen die het Lushootseed beheersten. Een native tolk vertaalde het naar vermogen in het Chinook, waarna een andere tolk het naar het Engels vertaalde. In 1874 haalde het pas de krant dus hoe betrouwbaar de weergave van de beroemde speech is weten we niet. Wel weten we dat er een aura van grote wijsheid en ecologisch denken avant la lettre aan toegeschreven wordt.
Seattle begint zo:’ Yonder sky that has wept tears of compassion upon my people for centuries untold, and which to us appears changeless and eternal, may change. Today is fair. Tomorrow it may be overcast with clouds. My words are like the stars that never change. Whatever Seattle says, the great chief at Washington can rely upon with as much certainty as he can upon the return of the sun or the seasons. The white chief says that Big Chief at Washington sends us greetings of friendship and goodwill. This is kind of him for we know he has little need of our friendship in return. His people are many. They are like the grass that covers vast prairies. My people are few. They resemble the scattering trees of a storm-swept plain. The great, and I presume — good, White Chief sends us word that he wishes to buy our land but is willing to allow us enough to live comfortably. This indeed appears just, even generous, for the Red Man no longer has rights that he need respect, and the offer may be wise, also, as we are no longer in need of an extensive country.’ (hier de rest)
Edward Sheriff Curtis ziet de princess op de markt in Seattle alwaar ze gevlochten manden verkoopt. Met haar verdween in dat jaar 1896 een taal, een wereld, een cultuur. Hij fotografeert haar en maakt daarmee zijn eerste en beroemdste foto van een Native American. Hij zal er tot aan het einde van zijn leven mee bezig blijven, reist zijn continent af als etnograaf en fotograaf, en zijn The North American Indian, being a series of volumes picturing and describing the Indians of the United States and Alaska with a foreword by Theodore Roosevelt in twintig delen, dat aanvankelijk in een oplage van slechts 500 exemplaren wordt gedrukt is daarmee een van de duurste werken uit de Amerikaanse geschiedenis. En wat een prachtig werk! Ik kocht gisteren in de Oudemannenhuis-poort een Taschen-uitgave met alle foto-portfolio’s. Een geweldig document.
Curtis heeft ook niet echt van zijn roem kunnen genieten. Toen hij in 1952 stierf was hij min of meer vergeten. In de New York Times stond doodsbericht van 4 regels afsluitend met de mededeling dat hij ook een algemeen bekend fotograaf was. Niet vooral, en dat is onterecht.
Als je zijn foto ziet dan lijkt het alsof de casting voor zijn aanstaand te verschijnen biopic – die een kaskraker gaat worden – al rond is…
* heel veel (1.158) foto’s van Curtis hier in de Library of Congress
