Mooie boeken komen soms uit onverwachte hoek. Bijvoorbeeld van Beyoncé. Van de week stuurde ik haar een mailtje:
Dear Beyoncé, thank you so much for your new album. I loved loved loved it and will continue to do so forever. I also want to thank you for introducing me to Chimamanda Ngozi Adichie. I read Americanah so fast my eyes almost started spinning. By the way, I am a little bit of a writer myself and if you ever want to quote from my work, please feel free to do so. Yours forever, Anne-Marieke
NRC gaf het nieuwe album van Beyoncé vijf sterren. Dat verraste me en ik schafte het aan. Ik vond het inderdaad een indrukwekkend album. Episch bij vlagen. Ik vond Beyoncé altijd al stoer. Wat je noemt een tof wijf. Maar haar muziek had op mij tot nu toe nog geen onsterfelijke indruk gemaakt (toegegeven: behalve single ladies ook vanwege het bijbehorende dansje). Misschien heeft ze wat meer diepgang gekregen sinds ze moeder is, dacht ik. Of sinds ze het met Obama doet, dacht ik ook. Want begin dit jaar las ik het fascinerende bericht dat volgens betrouwbare bron uit het roddelperscircuit (kan dat?) binnenkort zou uitkomen dat Obama en Beyoncé het met elkaar deden. Obama en Beyoncé. Het is van het kaliber Kennedy en Marilyn Monroe. Caesar en Cleopatra. Obama ontkende, wat op zich al verdacht is. Bush ontkende immers eerder ook dat er gemarteld werd op Guantanamo Bay. Ook is het natuurlijk opvallend dat Beyoncé en Obama tegelijk in Amsterdam waren. Toen de Airforce One landde op het museumplein werd Beyoncé gesignaleerd op de fiets in de stad. Even later fietsten Jay-Z en baby Ivy-Blue zonder haar over de Ceintuurbaan.
Maar dat terzijde.
Op de nieuwe plaat van Beyoncé hoorde ik tot mijn vreugde Nigeriaans Engels. Een van de mooiste Engelse accenten, als je het mij vraagt. Plechtig en zangerig, uitzonderlijk vriendelijk, met een hintje stoer. Ik heb nog niet echt iets gezegd over mijn werk. Maar wat ik doe is afluisteren en accenten herleiden (iets wat nog lastig is om niet altijd te doen). Dus ik nam Yoncé’s nieuwe cd mee naar kantoor en draaide hem op ons geluidssysteem.
Mijn baas riep wat dat moest met die herrie.
Ik zei dat we aan het werk waren.
Luister, een Nigeriaanse stem. Denk je niet? vroeg ik collega Gerard (die vorig jaar Beyoncé nog mailde of ze wilde komen optreden op de sweet sixteen van zijn dochter)
De vrouwenstem zei dingen als: we tell our daughters: you can have ambition but not too much, you should aim to be succesful but not too succesful. Otherwise you will threaten the man.
Too much, beaamde Gerard. Onmiskenbaar Nigeriaans.
Waren we toch benieuwd wie die vrouw dan was. Dus we googleden: beyonce nigeria feminist. En de citaten bleken afkomstig van Chimamanda Ngozi Adichie, een Nigeriaanse feministe met een bijzonder mooi en ingewikkeld kapsel. En schrijfster.
Ook bleek dat New York Times haar roman Americanah een van de vijf beste boeken (fictie) van 2013 vond. Die bestelde ik dus. En ik las Americanah op vakantie. In drie dagen waarvan ik me weinig anders herinner dan het omslaan van pagina’s en de lome warmte aan dek van een schip van Bangkok naar een Thais Ko.
Beyoncé reageerde tot op heden niet op mijn mail. Maar ja, op die van Gerard van vorig jaar had ze ook nog niet gereageerd. Ik hou er dus rekening mee dat haar antwoord nog wat op zich zal laten wachten.
