Ik kan me niet herinneren wanneer ik er voor het eerst een voet over de drempel zette, maar in dit geval is dat iets goeds. Boekhandel Veenstra werd al snel een vaste waarde in mijn alledaagse plattegrond van Amsterdam. Het kan niet anders of die winkel is er altijd al geweest; op die plek achter het Rembrandtplein, hoekje Utrechtsestraat-Herengracht.
Als ik ‘s avonds langs de gesloten winkel loop – al is het midden in de nacht – bekijk ik altijd uitgebreid de etalage. Overdag trouwens ook. Ik kom er soms wel vier keer per dag voorbij, soms ben ik er meerdere keren per dag binnen. Ze kennen me daar nu wel zo’n beetje.
Zo moet een boekhandel zijn. Om de hoek – ook al is dat voor sommigen wel twee kilometer fietsen of twintig minuten in de trein. Boekhandelaren die je persoonlijk kennen, althans het lezend deel van jezelf. Ze toveren van alles te voorschijn uit hun schier onuitputtelijke voorraad, of je mag zelf een boek pakken van de bovenste plank, met de ladder aan de kast. En dat allemaal op nog geen 25 vierkante meter.
Op een dag had ik een voicemailbericht van Veenstra: ‘Hoi Marko, je moeder heeft een boek voor je besteld. Dat is er nu, kom je zo even langs?’ Ik wist van niets maar spoedde me natuurlijk naar de winkel. ‘Ik weet van niets,’ riep ik in de deuropening. Ze lachten, Ina en Gineke, en een van hen haalde een grote cassette te voorschijn. ‘Kellendonk!’ Het nieuwe verzameld werk: een cadeautje van m’n ouders. ‘Wil je een tasje? Of durf je daar wel mee over straat?’
Een andere keer stond ik er oog in oog met een geliefde (‘it’s complicated’) die ik een tijd niet had gezien. Zie dan nog maar eens weg te komen. Ik geloof dat ik toen van de weeromstuit extra veel boeken heb gekocht, maar dat mocht niet baten.
Nu Veenstra bijna verdwijnt – van de zomer houden ze er noodgedwongen mee op – is dat wat ik weer ga doen. Heel veel boeken kopen om de wrange smaak van het einde weg te spoelen.
Marko van der Wal (1989) is opgeleid als classicus, redacteur van Tirade en werkt bij Uitgeverij Van Oorschot. Sinds twee jaar blogt hij wekelijks voor tirade.nu. Hij ziet er overigens anders uit dan hij eruitziet.
