Ik heb ooit gezegd dat het een slecht idee is om over je huisdier te schrijven. Veel auteurs die ik bewonder hebben het gedaan en stelden daarmee zonder uitzondering teleur. 

Op zich is een huisdier namelijk al een vorm van fictie. Een wollig scherm waarop we onze gevoelens en ideeën kunnen projecteren.

‘Wat een liefde in die oogjes.’

‘Volgens mij heeft hij honger.’

‘Dat kan natuurlijk ook.’

‘Of hij wil uit.’

‘Nee, ik denk dat hij me echt begrijpt. Op zielsniveau, weet je.’

Het door een schrijver opvoeren van een dier als personage zie ik als fiction within fiction, te vergelijken met het gebruik van dromen. “Write a dream, lose a reader,” schreef Henry James al. 

In veel gevallen is het een dun draadje dat de schrijver met zijn lezer verbindt. De lezer geeft zich over aan de tekst en schort zijn aangeboren wantrouwen tijdelijk op, maar wel onder de voorwaarde dat de schrijver zijn vertrouwen niet beschaamt. Dromen of empathische huisdieren vragen wat mij betreft teveel van de lezer. Het is alsof de schrijver zegt: ‘Ok, nu je van me aanneemt dat deze bebrilde jongeling op bezems kan vliegen, wil ik ook dat je gelooft dat er bij elke scheet die hij laat een parallel universum bij komt.’

Evengoed ben ik al bijna vier dagen een man zonder hond. Mijn schoonvader had even een vriend nodig en is Otis voor een weekje komen halen. Gisteren ging ik de deur uit om te rennen in het park; halverwege kwam ik erachter dat ik een van zijn riemen in mijn hand had. Als ik over straat loop heb ik een kleine afwijking naar rechts omdat ik niet meer hoef te compenseren voor de trekkracht van mijn hond. Het heeft al tot botsingen geleid.

Wat ik wil zeggen is: ik wil mijn huisdier terug. Ik mis mijn hondje.