Waarom wekken uitgerekend modellen een zekere afkeer in mij op, op instinctief niveau zeg maar? Het zijn van top tot teen toch vaak zeer mooie gestaltes. Ach, een zekere doodsheid natuurlijk, het ontbreken van expressie die de couture van dienst extra goed doet uitkomen. Wel moeten modellen ‘uitstraling’ hebben, iets karakteristieks dat de laatste tijd samen lijkt te ballen in een gat tussen de voortanden (diasteem). Mijn spleetjesarchief bevat terzake althans Alek Wek, Lara Stone, Georgia May Jagger en Vanessa Paradis, in die trend voorafgegaan door Lauren Hutton en over all gecoacht door Vivianne Westwood.
Wat dan nog?
Laatst kwam mij een foto van László Moholy-Nagy uit 1926 onder ogen. Er zijn twee poppen op vastgelegd, die van de dochters van Oskar Schlemmer geweest zouden zijn. Ook om dat speelgerief kunnen kleren heen, die realiseren wat onze stoutste fantasie wenst. Maar wat indien die fantasie louter werkelijkheid wil? In een gedicht dat de Braziliaan Jorge Lucio de Campos bij de foto schreef is het projectiescherm onschuld, die hij aan de poppen toeschrijft en die wordt bedorven door verleiding en verlangen. Waar de dichter de poppen terecht ziet zonnen, vallen mij de schaduwen van het traliewerk om hen heen op.
