Gisterenavond kookte ik voor mijn oudste vrienden. Drie veertigers die ik sinds mijn elfde ken stonden voor de deur toen ik de kinderen naar bed had gebracht.
Misschien was ik te moe voor bezoek, maar een avond waarop we alle vier kunnen is zo’n zeldzaamheid geworden dat ik de afspraak niet had willen afzeggen.
We dronken bier dat Barry meegenomen had en praatten over het nieuwe huis dat Jop in Limmen kocht. Omdat de dag heel druk geweest was had ik maar een paar ingrediënten kunnen halen. Terwijl mijn vrienden verder kletsten deed ik een greep in de koelkast en zette wat pannen op het fornuis.
Hoewel ik de techniek ervan met de jaren heb moeten leren is het koken er altijd voor me geweest. Naast schrijven is er geen andere activiteit waarin ik zo sterk kan opgaan. Mijn beste gerechten maak ik als er een schijnbaar cruciaal ingrediënt ontbreekt en ik gedwongen word te blijven proeven, denken, voelen wat er nodig is om alle smaken en temperaturen tegelijkertijd op de juiste plek te krijgen.
Koken maakt het mogelijk midden in de gezelligheid te staan zonder dat er in sociale zin veel beroep op me wordt gedaan. Mijn liefde gaat dan in het eten.
Bij het op tafel zetten van je gerechten hoor je te zwijgen. Een bord eten neerzetten onder excuses en voorbehouden over de geslaagdheid ervan duidt op een onvermogen angst voor afwijzing te verdragen. En het helpt niet: niemand gaat je biefstuk lekkerder vinden na een waarschuwing voor de overdosis zout.
Angst voor afwijzing ben ik als wezenlijk gaan zien in het schrijven en het koken: het is een indicator voor het gewicht van je boodschap. Er moet iets te verliezen zijn, anders is de onderneming de moeite niet waard.
Dit ben ik, zeg je tegen je eter of lezer. Je kunt op me reageren zoals je wilt, maar ik hoop dat je van me zult houden.
Mijn oude vrienden vonden mijn gerechtjes lekker. Ik waste af en luisterde tevreden naar hun stemmen, die niet zo veel veranderd zijn, de afgelopen 30 jaar.
____________________________________________
Gilles van der Loo (Breda, 1973) was redacteur van Tirade. Sinds 2010 publiceerde hij online en in diverse bladen. Hij schreef de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de roman Het laatste kind. Op 23 oktober van dit jaar verscheen zijn nieuwe en sterk autobiografische roman Het jasje van Luis Martín.
