Ik had niet veel gedachten bij Ibiza, was er nooit geweest en wist van rijke kennissen die er huizen hebben dat het er hééérlijk moest zijn.

Bloemendaal-aan-zee, dacht ik, met meer Engelsen, en dat blijkt aardig te kloppen. Sinds we hier zijn heb ik alleen in onze eigen huurauto iets anders dan house gehoord. Espaghettis Boloñesa kun je zelfs bij zaken in de meest idyllische baaitjes krijgen.

Maar het huisje dat mijn ouders hebben gehuurd ziet uit op zee en ligt ook nog aan de westkant van het eiland. Elke avond zonsondergang in de bolling van de Mar Mediterráneo.

Gisteren liepen B en ik in de schemering naar het einde van de straat, waar je op de punt van een klif kunt staan met 300 graden water voor je mik. Ik probeerde mijn meest stressvolle gedachte vast te houden en merkte dat het gewoon niet ging. Het zicht, de lichte wind, alles waar ik me graag zorgen over maak ontglipte me.

Het is druk geweest, bij ons thuis. Er liep vanalles toen we het vliegtuig in stapten. Mijn Hemingway-gevoel liet deze vakantie op zich wachten, maar nu besloop het me: de drang om een tafeltje naar buiten te slepen, brilliantine in mijn haar te smeren en er een meesterwerk uit te beuken.

In Amsterdam vergeet ik nog wel eens hoe romantisch mijn beroep is. Ik vermoed dat Ernest zijn bestaan ook niet romantisch vond, dat hij vaak geldzorgen had. Als hij in Europa was dan leefde hij in huizen die hem door kennissen werden gegund.

Ik zou zijn biografie moeten lezen, maar eigenlijk vind ik de werkelijkheid die bij schrijvers hoort niet interessant.

Voor degenen die het niet weten: ik draag een snor en heb een volle bos donker haar waarvan de slapen grijzen. Dit blog tik ik aan een kleine tafel met uitzicht op zee terwijl mijn familie slaapt in het huis achter me.

Een uurtje om te Hemingwayen, met vuur in mijn vingers woorden te schuiven tot het goed is.

“We ate well and cheaply and drank well and cheaply and slept well and warm together and loved each other.”

Go, Ernest.

Niks mis met Ibiza.

_____________________________________________________________

Gilles van der Loo (Breda, 1973) was redacteur van Tirade. Sinds 2010 publiceerde hij online en in diverse bladen. Hij schreef de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en de roman Het laatste kind. In 2016 verscheen zijn sterk autobiografische roman Het jasje van Luis Martín.