Ik las dat Lucebert aan het eind van zijn leven gedichten van Emily Dickinson had vertaald. Verrassend. Bij mijn weten was Lucebert geen vertaler. En wat een verrassende combinatie: de kleine en strakke gedichten van Dickinson in handen van de uitbundige en breedvoerige dichter Lucebert. Ik had die vertalingen graag gelezen. Maar ze zijn er niet meer. “Ook toen hij ziek werd, en in het ziekenhuis belandde, bleef hij lezen. Niet over zijn ziekte, helemaal niet, maar wel over techniek. Hij was eveneens geïnteresseerd in boeken over de werking van de hersenen. Luceberts weduwe vertelt dat hij in het ziekenhuis, toen hij zich nog vrij goed voelde, gewoon verderging met het vertalen van de poëzie van Emily Dickinson, bij wijze van hersengymnastiek. Hij moest op een gegeven moment halsoverkop naar intensive care en toen is zijn oude kamer opgeruimd: alle papieren, de vertalingen, de boeken bleken weggegooid.” (Lisa Kuitert, in De lezende Lucebert. Bibliotheek van een dichter)