Mijn kledingkast hangt er rustig bij vandaag (totum pro parte) en er is sprake van mooi licht. Gedane zaken zijn doorgaans gedane zaken, al blijven ze soms lang door etteren – karaktereigenschappen hebben nu eenmaal de vervelende eigenschap dat ze maar moeilijk tot het verleden gaan horen. Als jullie allemaal naar jullie werk zijn heb ik het idee dat de wereld minder leeft, hoewel er per saldo waarschijnlijk meer activiteit plaatsvindt dan ‘s avonds. Het lukt mij de laatste tijd niet om over straat te lopen en de dingen te zien als wat ze zijn. Ieder gebouw valt terug in zijn lijnen, elke boom is een blauwdruk van boom, iedere persoon een archetype. Zelf zou ik wel een boegbeeld willen zijn. Maar je moet jezelf belonen als je een beter mens wil worden – voor niets gaat de zon op. Iemand vroeg mij laatst of ik het idee had dat ik de afgelopen jaren sterker was geworden. Nee, dacht ik, niet sterker. Wel vastberadener. Ik kreeg een langere stokkende adem. Ik zal mijzelf belonen tot de herstelwerkzaamheden voltooid zijn. Ik hoef alleen de fundamenten heel te maken, daarna kan ik iemand anders zijn.
Zoals in dit gedicht van Dorothea Lasky:
The legend of Good John Henry
When my dad got Alzheimer’s all the plants died
In the nursing home there are no plants
There is nothing to live for
Dogs circle the pink painted building
The orderly staff waits with the bleach
Asking me where the diapers are, I do not know
I haven’t had a love in a very long time, a true love
One the makes you feel all jiggly inside
I haven’t felt all jiggly inside since I don’t know when
Still I will not go to work in a factory for machines
Art may want to be mechanized but I am not going to let it Goddamn it
Not gonna let it all be steel driver without my fist
Even the dead plants whisper to feed them
I feed them, the rabbits, and the dogs,
I feed the babies bread toast, they are bald and wild
And strung out on life, the little igloos
Of their heads only cold when you think of all the possiblities of love
like waiting
I am not what I once was, but who would want to be
Who would want to be the same throughout a life, read the same books
Drink the same tea, wear the same dress, go to the same movies
Oh how I would cry at the same man bent over the same actress in the
same dark suit
Someone has died in that movie
O I have seen that one before
(Uit/(c): Dorothea Lasky – Black Life, Wave Books, 2010)
