‘Hoi!’ hoor ik plotseling achter me. Ik kijk om.
De jongen is bruinverbrand, hij is vast veel op straat. Zijn bovenlip is kapot, er zit bloed rond zijn voortanden. Hij draagt een vale broek en heeft vuile handen. Zijn jas lijkt nieuw. Hij maakt een aangeschoten indruk, maar loopt met zekere stappen rechtdoor.
‘Vind je het erg als ik een stukje met je oploop? Je hebt een leuke uitstraling dus ehm…’ Hij haalt een telefoon uit zijn zak, in zijn andere hand een fles rode drank. ‘Dus ik dacht, misschien kunnen we iets afspreken? Elkaar soms zien? Mag ik misschien je nummer?’
Ik antwoord dat ik een telefoon had, maar dat mijn vriend die gisteren is kwijtgeraakt. Gek genoeg is geen woord gelogen. Het gezicht van de jongen betrekt.
‘Juist, een vriend, ik snap het,’ denkt hij hardop. Zwijgend lopen we naast elkaar door de zon. ‘Heb je misschien vrijgezelle vriendinnen?’
Ik glimlach. ‘Ben je op zoek naar een vriendin?’
‘Nou, eigenlijk wel ja. Ik ben nu 23. Ik ben hier een paar jaar terug komen wonen, ik kom uit een dorpje in de oblast Novgorod, ken je dat? Het enige waar meisjes daar om geven is geld. Als je maar geld hebt en een auto, dan lukt het wel. En weetje, ik had daar zelfs een auto. Maar ik wil niet zomaar een meisje, ik zoek een zielsverwant. Met wie het echt klikt, snap je? Als ze er leuk uitziet is dat natuurlijk mooi meegenomen, maar voor mij is dat echt niet het belangrijkste.’
‘Zeg, hoe heet je eigenlijk?’ vraag ik.
‘Ilya. Wat lief dat ik zo met je mag meelopen, je besteedt zoveel tijd aan mij, heb je geen haast? Moet je niet snel ergens naartoe?’
‘Ik ben op weg naar de bushalte.’
Ondertussen eet ik een broodje waar het servetje aan is blijven kleven.
‘Ilya, denk je dat ik dit gewoon zo kan eten? Met servetje en al?’ vraag ik.
Ilya stopt en werpt een kundige blik op mijn broodje. Pas 23, echt jong. Hij heeft een lief gezicht.
‘Ach, alles wordt gewoon verteerd in je buik denk ik.’
Ik volg zijn advies en neem een hap van het broodje met rozijnen en papier en al. Ilya glimlacht, ik zie nu dat een stukje ijzer zijn voortanden op hun plek houdt.
‘Wat is er met je tanden gebeurd?’
Gefluit achter ons. Ilya kijkt om, antwoordt dan: ‘Ik vecht soms.’
‘Doe je aan een vechtsport?’ vraag ik, tegen beter weten in.
‘Nou… ik vecht voor geld, ’s nachts. Met andere jongens. Toen is dat gebeurd.’
Daar was ik al bang voor.
‘Heb je dat gevecht, toen dat met je tanden gebeurde, gewonnen?’ vraag ik.
‘Ja, dat wel, maar ik kreeg wel dit dus, en dit been is ook een beetje…’ hij wrijft over zijn rechterbeen, ‘nou ja, lichtelijk in elkaar geslagen. Ik heb wel veel geld verdiend toen.’
‘Misschien moet je ook een ander baantje zoeken, voor als je over tien jaar geen zin meer hebt om ’s nachts te vechten.’
‘Ja, dat dacht ik dus ook. Ik doe nu ook auto straatracen.’
‘Ook ’s nachts?’
‘Ja.’
Weer gefluit achter ons. Ilya kijkt om.
‘Ik moet gaan,’ zegt hij. Hij steekt zijn hand uit. Mijn rechterhand is nog plakkerig van het broodje, dus ik geef hem mijn linker. Hij drukt er een kus op met zijn gespleten lip, draait zich om en rent terug, in de richting van het gefluit.
—
Eline Helmer (1993) begon na een BA Antropologie (University College Utrecht) en MSc Russische en Oost-Europese Studies (University of Oxford) in 2017 aan een PhD (University College Londen). Ze woont en werkt sinds 2015 in Rusland; eerst één jaar in Pskov, daarna in Sint-Petersburg en portretteert voor Tirade mensen die ze ontmoet.
