Toen ik tien jaar geleden voor het eerst bij de televisie ging werken, reageerde mijn moeder met een mengeling van enthousiasme en reserve op mijn nieuwe baan.
“Leuk hoor, maar dan moet je wel je neus recht laten zetten, anders kom je nooit op de buis.” Mijn eerste werkdag moest toen nog beginnen, maar ze zei het alsof het eigenlijk al te laat was.
Ik was het zelf alweer bijna vergeten, maar op een wintermiddag halverwege de middelbare school ben ik tijdens de lunchpauze hardhandig in aanraking gekomen met de knie van de broer van de bassist van Roberto Jacketti & the Scooters, bekend van het kutnummer I Save the Day (1984). Alles ging heel snel: het ene moment zat ik met mijn klasgenootjes vredig aan een boterham tevredenheid, het volgende moment werd ik hard aan mijn haren naar die knie getrokken, hoorde ik een droge knak in mijn hoofd en lag ik bloedend met een gebroken neus op het schoolplein… Ik zal het er wel naar gemaakt hebben.
Sindsdien is mijn linker neusgat iets groter dan mijn rechter en maakt het puntje van mijn neus een flauwe bocht naar links. Op zich niets om je druk over te maken, maar nu ik op het punt sta door te breken in het literaire circuit, spookt die opmerking van mijn moeder steeds vaker door mijn hoofd. Is mijn scheve neus wel bestand tegen de mediastorm die mijn debuutroman gaat veroorzaken? Hoe moet dat straks in de talkshows? Leidt mijn neus niet te veel af van het gesprek? Drukt hij de verkoopcijfers van mijn aanstaande bestseller? Wat in het dagelijks leven doorgaat voor een charmante – of in ieder geval markante – asymmetrie, kan bij Pauw & Witteman een regelrechte afknapper zijn. De camera ziet alles.
Om te voorkomen dat de kijker zich straks wel mijn neus maar niet mijn boek herinnert, overweeg ik alsnog een chirurgische ingreep. Toegegeven, aan mijn roman moet nog veel gebeuren, maar first things first. Het zou kinderlijk naïef zijn om totaal onvoorbereid bij Matthijs aan te schuiven. Eén segment van tien minuten in DWDD is allesbepalend voor succes, dus inspecteer ik mezelf dagelijks urenlang voor de badkamerspiegel en speur ik nu al maanden naar een nieuw neusmodel voor een evenwichtig, literair profiel. Voorlopige favoriet: De Denker van Rodin.
Zodra ik een nieuwe neus heb, pak ik het schrijven weer op. Dit is nu eenmaal een noodzakelijke investering met topprioriteit. En een veilige investering bovendien, want de tijden zijn veranderd. In 1971 – toen schrijvers op tv nog voor vuurwerk zorgden – deelde Norman Mailer tijdens The Dick Cavett Show een kopstoot uit aan zijn rivaal Gore Vidal. Gelukkig is zoiets bij Knevel & Van den Brink ondenkbaar.
Arjen van Lith (1971) is journalist en schrijver. Eerder publiceerde hij het satirische crisishandboek Antirecessiva, een reeks korte verhalen en de dichtbundel Geluk in de ruimte, gedichten door de Philips Freespeech 2000. Momenteel werkt hij aan zijn eerste roman.
