* De eerste aflevering van Zomergasten is ongezien een uitstekend conversatiestuk voor meepraters. De meningen over het interview lopen nogal uiteen, zo blijkt uit de ingezonden stukken in de kranten. De verschillende kijkervaringen staan zelfs lijnrecht tegenover elkaar. Dit is (een poging tot) salonfähig antisemitisme – roept iemand. Nee, gewoon een mening zoals andere – stijgt elders op uit het koor. Een wolf in schaapskleren, die met een glimlach haat komt prediken, versus een activistische intellectueel met een scherp onderscheidingsvermogen en nieuwe invalshoeken. Tussen die twee ligt een heel spectrum, op basis waarvan al die schaapjes zich om het even wat voor mening kunnen vormen. Dat praat wel zo makkelijk mee aan de borreltafel.
* De ingezondenbrievenschrijver. Vroeger was er dr. Henriëtte Boas, die had er een dagtaak aan en zij stond dan ook elke dag wel met een brief in de krant (vóór mijn tijd). Ik denk ook aan zo iemand als Willem Oltmans (ja ook vóór mijn tijd, maar ik ken hem goed van de persiflage door Erik van Muiswinkel) maar die werd bij leven toch al niet gelezen. De ingezondenbrievenschrijver is tegenwoordig een schrijver bij de krant die ingezonden brieven bedenkt. Speelt de rol van een querulant die zijns ondanks is gepensioneerd en een uitlaatklep zoekt voor de luimen die hij voorheen botvierde op het personeel. Hij heeft waarschijnlijk een patent op de inkeping in beschuiten. Uit die innovatie braadt hij de boter door de grote beschuitbakkers te bevechten. Niet dat dat echt iets oplevert (want patentkosten, advocaatkosten) maar gewoon om het principe.
* Moord een brand schreeuwde ze begin deze week op de Nederlandse podia, want de geldkraan bleef na vier jaar sappelen dicht. Gezien het grote aantal nuleuroadviezen zal het bij het Fonds Podiumkunsten inmiddels wel bezwaarschriften regenen. Terwijl dat, lijkt me, de enige boosdoener niet is. Het budget dat vanuit de regering is gesteld, dát is gierigheid troef. Toen een paar jaar terug het Leidseplein volstroomde uit protest tegen de maatregelen van Halbe Zijlstra, destijds de verantwoordelijke staatssecretaris, was dit het schrikbeeld: de culturele kaalslag waarmee nu weer vorderingen zijn gemaakt. Het Fonds heeft nu geroeid met de door de VVD aangereikte riemen en daarbij rare keuzes gemaakt. Waarom geen tegengeluid laten horen, op onversneden socialistische wijze? De nieuwkomers en de kleine spelers bedelen, de gevestigde namen en grote jongens de zwaarste lasten laten dragen! Ik wens het Fonds een enorme subsidie aan wijsheid toe.
Marko van der Wal (1989) is opgeleid als classicus, redacteur van Tirade en werkt bij Uitgeverij Van Oorschot. Sinds drie jaar blogt hij bijna wekelijks voor tirade.nu.
