Voor wie niet van kwezelige stukjes van een fan houdt: dit is er een, wendt u op tijd af. Deze foto staat achterop de nieuwe bundel van Les Murray, en is gemaakt door Amos Aikman. Waarom is deze foto zo goed? De dichter Les Murray woont op het platteland in Australië. Ik stel me zo voor dat de journalist Aikman Murray ging interviewen, wellicht ergens een week voordat de Nobelprijzen bekend worden gemaakt – Murray figureert al jaren op de lijstjes.
De betrekkelijk zwaarlijvige Murray is even gaan zitten, gezicht gericht naar de warmtebron in het huis, de haard, maar de schuifdeur achter is helemaal open, de kachel staat dus niet aan, het is lente, waar kijkt de dichter dan naar? Misschien naar zijn weerspiegeling in de glimmende betegeling van de haard. We zien de dichter zichzelf zijn, iets wat je niet vaak ziet op een foto van een dichter. Bovendien in zijn huis op zijn grond, de grond in Oost-Australië, 300 km boven Sydney, ‘his home district, a rural valley, inland from the Pacific’. Het gaat in deze bundel juist om deze plek, Bunyah. En om deze haard, deze foto’s, deze boeken, deze man.
Wat nu het sterkste is aan de foto, hoogstwaarschijnlijk uit toeval geboren: (wellicht omdat Murray helemaal niet wilde dat de journalist een portret van hem maakt) de foto is van buitenaf, door een ruit heen genomen, en aan de randen zie je de arcadische weerspiegeling van de alomtegenwoordige natuur, de bomen, als een natuurlijke omlijsting. Vermoedelijk zien wij weerspiegeld de ‘Angophora floribunda, commonly known as the rough-barked apple, is a common woodland and forest tree of the family Myrtaceae native to Eastern Australia. Reaching 30 m high, it is a large tree with fibrous bark and cream-white flowers that appear over the Austral summer.’
Murray wijdt een gedicht aan deze bomen in deze bundel. De foto toont veel van de dichter: de poeta doctus, (een stuk of 12 talen vloeiend, maar leert nog bij) introspectief, die iets ziet wat wij niet zien, door zijn boeken en zijn familieherinneringen omgeven, een man in huis door een ongelooflijke hoeveelheid ‘buiten’ omkranst, de bomen lijken binnen te groeien.
En dan slaan we pas de bundel open…
———-
Menno Hartman (1971) is uitgever bij Van Oorschot en was redacteur bij Tirade.
