Requiem for a dream kopt het artikel van Larissa MacFarquhar in The New Yorker van 11 maart 2013. Het is een reconstructie van de zelfgekozen dood van internetactivist Aaron Schwartz. Na zijn zelfmoord heeft er een kleine heiligverklaring van deze man op het internet plaatsgevonden, Jong, slim, rijk, knap, idealistisch. En dan in de hoek gedreven worden door starre mogendheden. Een quetzal, de beroemde Midden-Amerikaanse vogel die befaamd werd omdat hij in gevangenschap weigert te leven.
Aaron werd gevonden in zijn appartement nog tijdens het proces dat de Amerikaanse overheid tegen hem had aangespannen vanwege een grote hoeveelheid informatie die hij illegaal verzameld had van JSTORE.
Schwartz was een erg intelligente jongeman die van zijn ouders zijn school niet hoefde afmaken. Hij ontwikkelde naast een grote begaafdheid als programmeur een opmerkelijk sterk idealisme ten aanzien van vrijheid op het internet. Maar hij was ook zoals sommige in het artikel zeggen, verwend en overgevoelig (wilde alleen zaken eten die wit of geel waren.)
Vroeg rijk geworden wegens zijn aandeel in Reddit had hij ruimte voor idealisme. Teveel ruimte misschien? Een vriend zegt: “He was constantly trying to figure out how to be more effective and what he should be working on. He had a beautiful willingness to change his mind completely.’ Waarna de schrijfster van het artikel sterk duidend vervolgt: ‘It is a vertiginous thing to have so much freedom – to be always selfskeptical, always testing the reasons for your beliefs, always prepared to abandon them for something better. If you can do anything you want, then every day becomes an existantial problem – an empty space of possibillity that has no ceiling but also no walls and no floor.’
Hoewel MacFarquhar een gedegen journalistieke reconstructie maak en een tiental mensen aan het woord laat, is haar psychologische interpretatie van het drama toch overwegend: ‘To think continuesly about changing the world is to spend your life looking at what is bad in it. To be attached to the world is to be attached to the world as it is, and not for any reason, because reasons can always be countered. To consider the world from first principles, to think about how well it would work if everything were different, is to be ready to throw away everything you know. Radical idealism and a sense of limitless possibility are brighter facets of absolute rejection.’
Vrijheid is dodelijk meent MacFarquhar , daar zou Schwartz vroeger of later toch achtergekomen zijn.
