Zaterdag. Ik zit in de VROUW, het magazine van onze collega’s van De Telegraaf, een interview met Dieuwertje Blok (57)* te lezen – je moet zo’n blogstukje toch érgens laten beginnen – als er aan de voordeur wordt geklepperd*.
Hè?! Wie kan dat nou zijn?! De enige manier om daarachter te komen: deur opendoen.
Het blijkt een knakker van de bezorgdienst. Ik heb de jongste roman van Richard Powers besteld, de auteur die ik sinds de dood van DFW beschouw als de grootste, levende Amerikaanse schrijver. Een pompeuze/aanmatigende kwalificatie trouwens, want wat weet ik nou eigenlijk van de VS-LIT? Twee boekwinkels in Utrecht hadden de roman van Powers in de kast staan, maar helaas niet in de uitvoering die ik wilde (mijn ogen gaan absoluut niet achteruit, ik lees de laatste tijd gewoon heel graag grootletterboeken).
Buiten scheur ik de doos open – ja, Powers. Als ik opkijk is de bezorgbus alweer vertrokken. Nu zie ik pas dat mijn buurjongetje, Samuel (5), op de BMW van een overbuurman zit. Armen over elkaar, benen op de motorkap, rug tegen de voorruit. Hij kijkt naar de wolken. De eigenaar van de BMW kennende heeft Samuel met deze zitplek een gewaagde – of naïeve – keuze gemaakt.
‘Hé Samuel,’ zeg ik, ‘hoe gaat ‘t?’
‘Met mij gaat ‘t goed.’
‘Mooi. Met mij ook. Wat ben je aan ’t doen?’
‘Niks.’
Daar heb ik niet van terug. Met het telefoonboek van Powers onder mijn arm loop ik het huis weer in.
———-
Volgende week: ‘Nou, graag ober… ik zeg altijd maar zo: alles gepeperd… behalve de rekening, hahaha!’ – Milan Kundera, Het feest der onbeduidendheid, Nuri Bilge Ceylan, Winter Sleep. En meer.
Noten
*Dieuwertje vertelt in het interview (met Jeroen Mei) dat ze na zeven jaar met ontbijt-tv stopte omdat iedere nacht om vier uur opstaan zijn tol ging eisen: ‘Ik kreeg allemaal kwaaltjes die met slaapachterstand te maken hadden.’ Oké… maar wát voor kwaaltjes dan? Dat willen we weten! Waarom worden de smakeloze details ons bespaard? Nu moet ik het zelf gaan uitzoeken op internet. Nog iets: eerder in het vraaggesprek bekent Dieuwertje – is het niet beter een vrouw van bijna zestig gewoon Dieuwer te noemen? – dat ze tussen haar 20e en 30e erg onzeker was en bijvoorbeeld ‘worstelde met haar figuur’. Goed, eerlijk, openhartig. Maar bedoelt ze dat haar gewicht erg schommelde in die periode – bijvoorbeeld doordat ze lijnde en weer aankwam? – of bedoelt ze dat ze moeite had om haar lichaam te accepteren? We willen meeleven, daarvoor hebben we specifieke informatie nodig! Nu speculeren we onszelf zowat het gekkenhuis in. En dát kan toch niet de bedoeling zijn!
*Ja, geklepperd. Nog steeds niet aan toe gekomen de bel te fiksen.
Kiekje: MK, levitas.
