Onze zoon is fan van Assepoester. Hij kan om het eender welke versie van dat verhaal eindeloos horen of kijken. Op zijn crèche hebben ze een verkleeddoos vol jurken, waaronder één die hem als gegoten past.
Zijn beste vriendje Q houdt van roze, en ook voor hem is er een perfecte jurk; laatst stuurde de juf me een foto van vijf stralende kinderen uit de groep, verkleed als Disneyprinsessen. Q en Nadim stonden als oudste en grootste jongens in kneitterroze en hemelsblauw aan weerszijden van het groepje te stralen.
Wanneer ik tegenwoordig mijn jongen oppik, moet ik hem vaak eerst nog uit die nylon feestverpakking pellen.
De week waarin ik de jurkenfoto kreeg, verwierf het homohuwelijk in de V.S. met grote meerderheid van stemmen dezelfde status als het traditionele. Een filmpje van de Californische vader Mikki Willis ging viraal, waarin hij in zijn auto zit en de vreugde van zijn zoontje filmt, dat net in de speelgoedwinkel een Barbie-achtige pop heeft gekozen.
Na samen met de jongen te hebben gejuicht om het kado, vertelt Willis zijn kinderen (en de rest van de wereld) dat hij ze – wat hun keuzes in het leven ook mogen worden en wat hun geaardheid of beleving daarvan ook mocht blijken te zijn – onvoorwaardelijk accepteert. In Willis’ eigen woorden: ‘That’s how momma and I are. We just say: whatever.’ 3.421.548 keer bekeken tot vandaag.
Blijkens de storm aan enthousiaste reacties is het filmpje van Willis wat de wereld nodig heeft. Zelf werd ik er vooral boos van.
Ik vind de video van te hoge kwaliteit, wat doet vermoeden dat hij met een Go Pro-camera en niet met een telefoon is gefilmd. Ik vind Mikki te knap in beeld komen (hij is regisseur, dus weet wat hij doet). Zijn zoon lijkt te weten wat er gaat gebeuren en te wachten op het afgesproken moment om ‘Yeah!’ te roepen. Bovenal: het filmpje schreeuwt uit dat Mikki Willis een held is; een voorbeeld voor vele vaders.
Wat ik sinds ik een kind heb niet meer kan begrijpen is hoe je niet kunt houden van juist die kanten aan je kind die laten zien dat het een individu is. Onze zoon verschilt van zijn moeder en mij, en met elke nieuwe keuze of elk nieuw gedrag wordt hij duidelijker zichtbaar. Duidelijker zichzelf.
Fuck you, Mikki, wilde ik zeggen. We hebben je niet nodig. Maar Mikki doet het – op zijn eigen en misschien wat irritante manier – goed. Als hij maar één ouder aan het denken kan zetten, is dat winst te noemen die een leven kan maken in plaats van breken.
Waarom dan toch dit stukje? Wil ik zeggen dat ik beter dan Willis ben, omdat ik hetzelfde doe maar niet over mijn uiting nadenk? Dat is dan nu mislukt. Of ben ik beter omdat ik geen bewondering verlang voor de manier waarop ik mijn kind opvoed? Door straks bovenaan deze blog op ‘publiceren’ te drukken, doe ik precies hetzelfde.
Alles wat je filmt of schrijft zegt iets over jezelf, daar is geen ontkomen aan; er is een inhouds- en een betrekkingsniveau in elke uiting. Mikki vertelt met zijn filmpje een verhaal, maar laat ons vooral zien wat hij van de buitenwereld wil: bewondering. Mocht je hieraan twijfelen, lees dan de tekst die hij onder zijn filmpje plaatste.
Misschien wordt het tijd om eens na te denken over wat ik nu eigenlijk van de buitenwereld wil.
____________________________________________________________________________
Gilles van der Loo (Breda, 1973) is redacteur van Tirade. Sinds 2010 publiceerde hij online en in diverse bladen. Van hem verschenen in 2011 de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit en in 2013 de roman Het laatste kind.
