Het 450ste nummer van Tirade is in aantocht. Om deze bescheiden mijlpaal kracht bij te zetten nodigde de redactie 45 schrijvers uit om ieder een tirade van 450 woorden tegen iets of iemand af te steken. Omdat ik zelf bijna elke dag loop te tiraderen, volgt op deze plek een wekelijkse tirade.
Waarde balpen, laat ik het kort houden,
Je bent afgekauwd en beduimeld, je voelt je thuis achter het oor van een morsige boekhouder. Of erger nog, misschien ben je wel een exemplaar in het borstzakje van het overhemd aan het lijf van een leraar natuurkunde – dan ben je waarschijnlijk rood. Wie je ook vasthoudt, het is je om het even. Nu eens bij de een dan weer bij de ander, als een prostitué die geen vergoeding vraagt, zolang je maar aan je trekken komt. In het ongunstigste geval slinger je ergens rond, ben je vergeten, achtergelaten of tussen de kussens van de bank beland. Of je ooit wordt opgedoold – daar vind je jezelf te onbelangrijk voor. Je rolt van minderwaardigheidscomplex naar vernedering, keer op keer. Je vindt jezelf zomaar terug in een van verveling afgestorven studentenoor.
Daar zou ik het wel bij willen laten, ware het niet dat ik nog een van je eigenschappen moet aansnijden: je minst sympathieke eigenschap. Je moet altijd ergens lekken. Hoe gehavend je ook uit de schrijfstrijd bent gekomen, je ziet hoe dan ook een kans je laatste krachten te verspillen aan het spillen van je bloed. En als het bij zelfbevlekking bleef, nou goed dan, maar het lukt je steeds om mij deelgenoot te maken van jouw inktincontinentie. Je bent een onverbeterlijk stuk vreten, een eersteklas goorlap. In mijn jas en in mijn tas, bungelend aan mijn hemd desnoods, in één moeite door. Het gaat bijna nooit meer helemaal uit, dat weet je dondersgoed.
Ik wil je niet meer ter hand nemen. Ga jij maar in een hutje op de hei, met je labiele karakter en het uitgevlekte briefpapier erbij. Je hebt mijn handschrift naar de knoppen geholpen door nooit te luisteren naar mijn vingers. En of je nou een exemplaar van Bic of Parker, of een opgetuigde reclamepen was, mijn besluit staat vast. Je bent te licht bevonden. Ga maar ergens anders lopen lekken. Ik neem een vulpen, zo’n paradepaardje waar jij niet aan kunt tippen, een met een eigen foedraal. Een mooi zwart, zwaar uitgevoerd schrijfinstrument met iridium punt, die mijn letters wél begrijpt. Wie weet laat ik mijn naam erin graveren, zodat ik weet dat een ander hem niet zomaar meeneemt. Ik heb nog nooit een vulpen met lekkage meegemaakt, dus je zult begrijpen, waarde balpen, hierbij zeg ik de vriendschap op.
Hatelijke groet,
Marko
