Het 450ste nummer van Tirade is verschenen. Om deze bescheiden mijlpaal kracht bij te zetten nodigde de redactie 45 schrijvers uit om ieder een tirade van 450 woorden tegen iets of iemand af te steken. Omdat ik zelf bijna elke dag loop te tiraderen, volgt op deze plek een wekelijkse tirade (slot).
Mijn laatste tirade zou ik natuurlijk kunnen volpompen met een paar hete hangijzers en harde noten om zo met een klapper dit reeksje af te sluiten: de verwerpelijke clichébeelden in de folder van Bart Smit; dat Zwarte Piet nu eindelijk verleden tijd moet zijn, aangezien de slavernij al 150 jaar geleden is afgeschaft; flink zeiken over de Nobelprijs voor de literatuur, het comité en de laureaat omdat elke keuze een verkeerde is; een paar woorden tegen een smerige interwebspedofiel die zich ophoudt in chatboxen, want met zoiets kun je lekker scoren als stukkiesschrijver. Dat is allemaal leuk en aardig, maar ik ben van huis uit geen droeftoeterige querulant.
Althans, dat schrijf ik nu wel… het moest maar eens afgelopen wezen met mijn schoolmeesterachtige geneuzel over de misstanden in de wereld. Altijd maar met dat geheven vingertje rondzwaaien als een rabiate fatsoenrakker, terwijl je zelf net zo fout, fanatiek en hypocriet bent als de rest. Je kunt wel oproepen tot meer normen- en waardenbesef, de Balkenende uithangen in tijden van moreel verval, maar begin in vredesnaam bij jezelf, Van der Wal. Je bent eigenlijk gewoon een miezerig mannetje.
Die bloemetjesbroek van je trek je ook alleen maar aan om te compenseren voor dat chagrijnige smoelwerk, dan is er tenminste nog iets vrolijks om naar te kijken. Twee vliegen in één hypocriete klap, want je kunt meteen meedoen met de ‘zuurdesembroodknedende fixiefietsende’* hipsters die Amsterdam overstromen, suffe meeloper. Beetje lullen over Madame Bovary zonder het boek te lezen. Door de regen slenteren met een enorme bos roze lelies om ’m weg te geven aan een lekker ding, en dat vervolgens niet doen… Ach man, pleur toch op met je hekwerken en je prikkeldraad, en het zogenaamd niet vieren van je verjaardag! Ja ja.
Het komt me de neus uit, het schrijven van tirades. En dan zitten we de komende maanden ook nog opgescheept met een Tirade-nummer vol van dit gezwam. Leuk idee hoor, daar niet van, maar we hebben een nauwelijks te hachelen azijnbom gebrouwen. 45 stukjes (plus bonus) lang alleen roekeloze aanvallen op alles en niets. Zit ook veel moois tussen, maar toch, je zou het maar moeten lezen: alsof er ’s ochtends vroeg bij de koffie ineens iemand over dampende werkseks begint praten. Hoe heeft de redactie het zich ooit op de hals gehaald? Kunnen ze niet gewoon iets nuttigs doen en een mooie app maken? (Dag Android-gebruikers!) Aan één Prem ‘Tegen Alles’ Radhakishun hebben we meer meer meer dan –
‘En zo is het wel genoeg! Je dacht zeker mooi weg te komen met een zogenaamd grappig stukje, met zogenaamde zelfkritiek? Is dat postmodern of zo? Je bent gewoon een bloedarrogante kwezel!’
Ik ben alleen arrogant uit hoofde van mijn functie…
‘Als koffieschenkstagiair bij dat tijdschrift zeker? Hopsakee, meteen een lekker fotootje van jezelf erbij.’
(…)
‘Is dit ongemakkelijk voor je? Is het nou schluss met dat gebitch tegen Tirade of wat?’
Dit was mijn laatste tirade ja.
‘En nu ga je je nu weer druk maken om literairige boekjes en hoge kunst?’
Ik ga me in ieder geval niet wijden aan het schrijven van dialogen.
‘Nee, je bakt er niets van.’
Bedankt, wat aardig. Wie ben jij eigenlijk?
‘De buikspreekpop van Martijn Knol.’
* Met dank aan Nynke de Jong.
