Wat gaat zo’n maand snel! Maar is dat nou een wonder? Fysische wetten bepalen dat een ei stolt bij verhitting (en dat in mei het gras twee kontjes hoog is). Wel kun je een slapend kind naar de wc dragen, het laten plassen terwijl het begint te praten en daarna terug in bed leggen zonder dat er enige verandering in bewustzijn optreedt. Of behelst dat veeleer een, voor kinderlozen irritant, sentiment van een ouder?
Voor mij een van de gedenkwaardigste films de laatste tijd, een verzameling stillevens bijna, is Ordet uit 1955. Vanwege een bepalende rol van religies valt er voor een zondaar als ik moeilijk mee te empathiseren. In de film, gebaseerd op een toneelstuk van een Deense priester die Munk heet, komt letterlijk, op wat dan wel het fameuze ‘momentum’ zal zijn, een wederopstanding voor. Het had me pas echt verbaasd wanneer ze was uitgebleven.
De dus niet helemaal onomkeerbare processen in Ordet doen denken aan staties. Elk lijkt te worden bekrachtigd door het gezamenlijk drinken van koffie. Niet mis in dat verband dunken me recente onderzoeksresultaten over randen in koffievlekken. Ze zijn altijd donkerder dan hetgeen ze hebben ingesloten. Bekend was al, zeker bij onze Nietzsche, dat door verdamping de randen het eerst drogen. Zo kan er een stroom ontstaan vanuit het midden, die restjes van het donkere poeder meeneemt en kalm afzet aan de grens. Daar blijken zich nu de prachtigste en zelfs regelmatige kristalvormen te nestelen. Wat een orde!
Aan het slot van zijn bundel fallstreifen (2008), waarin de Duitser Nico Bleutge de meest uiteenlopende stemmen en teksten naadloos heeft gemonteerd als waren ze melanges, wordt een dag inclusief herinnering binnengehaald. Op daken van huizen ligt sneeuw, er klinkt ook rumoer en op de achtergrond ruisen geschiedenissen.
