[p. 37]
De meeuwen tussen Holwerd en Ameland
leven bij de gratie van de veerboot:
Ze volgen het schip op eetbare afstand,
duiken gewiekst het kielzog in,
kopje onder onder luid gekrijs.
Ze zijn gebaat bij het varen
niet bij het eindpunt van de reis.
[p. 38]
Een zandstraal wind in de rug
ergens tussen de badweg en Het Hon
het strand een aftelrijm van palen.
Waar de zee nog dun is als een pink
rollen strandlopertjes als biljartballen
over het laken van het water
overrompeld soms door zeeschuim,
dat er schuine strepen trekt.
En waar het duin verzandt
ontstaan om wrakhout, flessen, banden
nieuwe duinen, niet hoger dan mijn hiel,
en tussen duin en water: wij,
onze stappen ongeteld, het is de wind
die ons doet lopen.
[p. 39]
Boven Nes de eerste schicht
daarna overal aan de horizon
waaiers van kortstondig licht.
De duinen kijken op noch om.
Zelfs het wentelen van wieken vuur
laat hen al sinds heugenis koud.
[p. 40]
De dunne dag boven het vasteland
dooft de lichten van de kerstboom,
die bovenin de mast, afgetuigd door weer en wind
zijn laatste dagen telt.
Nog acht keer Holwerd
en het is nieuwjaar.
Het schip vertrekt met een spoor van schuim,
gevolgd door een wolk van meeuwen.
Naast me op de kade wuift een vrouw zich warm,
bij het afscheid vond haar verloofde nauwelijks tijd
voor de aftocht. Ze is onaangedaan,
al jaren vaart hun liefde af en aan.
Als de boot de helft zo klein is,
is het volle dag, boordlichten worden uitgedaan,
ik draai me om en zie nog net
dat ook de vuurtoren wordt afgezet.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief